Extra vraag voor de U-Today eindejaarsquiz: ‘Waar op de campus vind je drielaags wc-papier mét bloemetjespatroon?’
- Tegenover het Student Union kantoor. Even de ‘prominentiepunten pakken’.
- DesignLab. Brainstormen is al schurend genoeg.
- De Vleugel. Het college van bestuur rolt niet alleen beleidsstukken uit.
- Op de elfde verdieping van de Horsttoren, in genderneutraal toilethokje 3c.
Waar de vorige studentcolumnist al meldde dat we opvallend schone toiletten hebben, doe ik er een schep bovenop: poepen moet je in DesignLab. Mijn UT-ontdekking van het jaar, mede mogelijk gemaakt door filosofie- en ontwerpvakken waarvoor een gewone collegezaal blijkbaar te kaal is.
De wannabe-onderzoeksjournalist in mij kon het niet laten om dat luxe wc-papier als iets verdachts te behandelen. Zou het college van bestuur of de Student Union misschien gezegend zijn met kleine Page-puppy’s? Half zeven ’s avonds liep ik de bestuursvleugel in met mijn meest onschuldige gezicht. ‘Ik kom hier niets uitspoken hóór. Ik moet híér alleen even heel toevallig naar de wc.’ Maar helaas. Geen bedrijf in je gebouw betekent de standaardlading: éénlaags. Met van die kleine bolletjes op de voorkant en nog kleinere ruitjes op de achterkant.
Een dag later was onderzoeksjournalistiek niet grappig meer. De reconstructie over hoogleraar M. bracht me van zacht papier naar de harde en schurende werkelijkheid. Ik schrok ervan. Het soort schrik dat me mijn telefoon deed wegleggen. Het gevoel dat je iets hebt gelezen wat je niet meer kunt ontlezen.
Februari 2018. Oktober 2018. Juni 2019. Oktober 2019. Begin 2020. Juni 2024.
Zóveel momenten waarop iemand dacht: dit klopt niet. Ik moet hier iets mee. Sterker nog: ik dóé hier iets mee. En toch bleef het liggen. Of het verdween in het systeemdoolhof van procedures, belangen en reputatie.
Ging dit dan over de vakgroep van een bevriende promovendus? Van wie ik nadrukkelijk geen (vakgroep)namen mag noemen? Waar ook wel eens signalen naar HR gaan? ‘Ik denk het niet.’ Pfff, gelukkig.
‘Maar het had gekund.’
En dat is misschien het ergste: weten dat dit verhaal niet op zichzelf staat. Het gevoel van éénlaags toezicht.
Ik vind het lastig om te lezen hoe mensen met ontzettend veel meer onzekerheid dan ik de bestuursvleugel binnenstappen. Niet om te grappen over wc-papier, maar om te vragen of ze veilig mogen zijn. Om te zeggen: dit schuurt. Dit is niet oké.
Hopelijk wordt er zo snel mogelijk (papier)werk gemaakt van dit verhaal.
Sociale veiligheid: graag minimaal drielaags.
