Raposo praat bedachtzaam, langzaam, alsof hij elk woord zorgvuldig weegt. In de zware sfeer die in het Langezijds-gebouw hangt, maakt dat zijn ingehouden emoties alleen maar voelbaarder. ‘Beheerst? Dat kost me veel moeite, kan ik je verzekeren. Ik weet nog niet hoe ik me moet voelen. Boos, verdrietig, strijdlustig, het wisselt steeds', vat hij samen.
‘Beledigende beslissing’
De beslissing van het faculteitsbestuur om zijn groep te schrappen, raakt hem diep. ‘Het is beledigend', zegt hij. ‘Er wordt eigenlijk gezegd dat ons werk niet belangrijk is. Dat maakt me niet zozeer bang, want ik weet hoe relevant mijn vakgebied is. Sterker nog: een groot deel van het onderzoek binnen ITC kan helemaal niet zonder ons.’
Volgens Raposo is het besluit opnieuw een teken van reactief bestuur. ‘Het ontbreekt aan langetermijnvisie', zegt hij. Een geluid dat vaker te horen is. Ook internationaal schaadt dit volgens hem het imago van de faculteit. ‘We hadden juist een sterke reputatie in het buitenland.’
Cartografie
Raposo is gespecialiseerd in cartografie: de wetenschap van het vertalen van geografische data naar heldere, op maat gemaakte kaarten en andere datavisualisaties. ‘De kunst is om alleen de noodzakelijke informatie op te nemen. Het is makkelijk om kaarten te overladen met details die er niet toe doen', legt hij uit.
Goede kaarten zijn volgens hem cruciaal voor het interpreteren van onderzoeksgegevens over een bepaalde regio. ‘Ze bieden een compleet overzicht en helpen bij snelle besluitvorming. Dat kan bij bijvoorbeeld rampenbestrijding van levensbelang kan zijn.’
De Canadees met Portugese roots kwam zo’n zes jaar geleden naar Enschede, na een uitnodiging van de faculteit. Daarvoor werkte hij aan de University of Tennessee in Knoxville in de Verenigde Staten. ‘Ik vond het geweldig om naar Europa te komen. Ook omdat ik hier dichter bij de fantastische metal-scene zit.’
Breder effect
Volgens Raposo raakt de beslissing niet alleen de UT, maar ook andere universiteiten. ‘We werken samen met afdelingen in Wenen, München en Dresden binnen het Erasmus-programma. Bijvoorbeeld bij onderwijs en scriptiebegeleiding. Zij krijgen nu al onze werklast erbij.’
Voor hem persoonlijk is het extra wrang dat hij nog geen jaar geleden door studenten werd uitgeroepen tot ITC-docent van het jaar. ‘Mijn studenten betekenen het meest voor me. Ze zijn geweldig, en het is een voorrecht om ze te mogen begeleiden.’
Maandagmorgen
Raposo vertelt dat hij en zijn collega’s afgelopen maandag naar kantoor werden geroepen. ‘We moesten ons ’s morgens melden en werden een voor een naar het kantoor van de decaan gehaald. Daar kreeg ik officieel te horen dat ik ontslagen ben. Daarna kreeg ik een stapel papieren mee over het verdere proces en de mogelijkheden om bezwaar te maken. Ik heb ze nog niet gelezen.’
Veel collega’s en studenten hebben al contact gezocht en hun steun betuigd. ‘Er zijn tranen gevloeid en we hebben samen ongeloof gedeeld, naast nog veel meer emoties.’
Van de drie mensen die zich binnen zijn team bezighouden met visualisatie, is er nog maar één over. ‘Maar hij gaat binnenkort met pensioen.’
‘Slechte keuzes’
Of hij de binnentuinen van het Langezijds-gebouw gaat missen? ‘Het is best bijzonder om in Nederland uit te kijken op bananenplanten, en het is mooi om deel uit te maken van de campus. Maar in plaats van een hele wetenschappelijke discipline te schrappen, had ITC veel kunnen besparen op het onderhoud van dit pand.’ Volgens Raposo is dat opnieuw een teken van mismanagement.
Hij begrijpt overigens wel dat de bezuinigingen te danken zijn aan het beleid van de Nederlandse regering, dat hij met een aantal krachttermen beschrijft die even aan zijn kalme houding ontglippen.
Ontworteld
Aangeslagen ging Raposo maandag naar huis. Daar knuffelde hij zijn twee honden, Seth en Romeo. ‘Ik heb geluk dat ik alleen voor hen hoef te zorgen', zegt hij. ‘In de academische wereld betekent een nieuwe baan meestal ook verhuizen, vaak ver weg. Dat hoort erbij, maar stel je voor dat je een gezin hebt, kinderen die hier hun leven hebben opgebouwd. Dat is nog veel zwaarder.’
Zijn ontslag heeft nog meer gevolgen. Hij wijst naar een lege gitaarstandaard naast zijn bureau. ‘Ik speel in een rockband met twee collega’s van TNW. Die band valt nu ook uit elkaar, vrees ik. Ik zal veel mensen moeten missen die ik ben gaan beschouwen als vrienden.’
Toekomst
Waar hij naartoe gaat, weet hij nog niet. ‘Ik geniet van de sfeer in steden als Utrecht, of andere grotere plaatsen in de Randstad – ik ben een stadsmens. Maar ik overweeg ook om terug te gaan naar Canada. Ik voel me steeds trotser als Canadees nu mijn thuisland blijft opkomen voor de wetenschap, ondanks de anti-wetenschappelijke houding in Noord-Amerika.’
