Efia Addo’s kantoor van GreenHub zit weggestopt in de benedenverdieping van DesignLab. ‘Ik zat eerst in de Bastille, maar daar moest ik weg. Ik mag hier gratis zitten, daar ben ik erg dankbaar voor. Maar het is best eenzaam. Tegelijk kan ik niet weg, want als een student met een duurzaamheidsvraag net binnenloopt, is dat weer een gemiste kans.’
Motor en bestuurder
Hoe het gaat? ‘Ik moet tegelijk de motor en de bestuurder zijn’, vat Addo haar situatie samen. Ondanks mooie woorden over groen doen en een mond vol over sustainability moet The Green Hub het met 1 fte doen. Het raakte haar zo erg dat ze eerder dit jaar met een burn-out thuis kwam te zitten. ‘Het is slopend om voor de kleinste dingen nog om hulp te moeten vragen om ook maar iets zinvols uit de vingers te krijgen.’
Waarom ze dan toch terug is? ‘Voor de studenten. Zij blijven met vragen komen om projecten en de UT te verduurzamen en dat geeft mij kracht.’ Dat is tegelijk een vloek en een zegen, want ze is volledig van de goede wil van studenten afhankelijk, een catch 22. ‘Op dit moment zijn er gelukkig twee die me op vrijwillige basis regelmatig helpen en twee die worden betaald via een externe bijdrage voor de Sustainability Week. Die beschouw ik ook echt als teamleden. Tegelijk ben ik het meeste van mijn tijd kwijt aan het vinden van hulpkrachten voordat ik überhaupt iets aan duurzaamheid kan doen.’
‘Ik troost me met de gedachte dat we niet volledig zijn opgedoekt’
Communicatie rond duurzaamheid is ook een lastig verhaal. ‘Ik weet dat het nodig is, maar ik besteed mijn kostbare tijd liever aan de uitvoer van duurzame projecten dan erover te schrijven. Tegelijk is het belangrijk om het onder de aandacht te houden. Ik kreeg eerder hulp van communicatieadviseur Corjan van der Kuil, maar die heeft helaas ook aangekondigd de UT te verlaten.’
Hoe ze voorkomt dat ze straks niet weer overspannen thuis zit? ‘Door duurzaam met mijn eigen gezondheid om te gaan. En ik troost me met de gedachte dat er alleen sterk bezuinigd is en niet dat we volledig zijn opgedoekt, en dat er dus nog kansen voor duurzaamheid zijn op de UT.’ Tegelijk vindt ze dat duurzaamheid geen zijproject moet zijn, maar een fundamentele verantwoordelijkheid van alle moderne universiteiten. ‘Het college van bestuur zegt dat ze het belangrijk vinden. Laat dat dan ook zien, bijvoorbeeld met een budget voor studenten.’
Geen zicht op vervanging
Ook Sterre Mkatini, het gezicht van de afdeling Diversity, Equity and Inclusion moet het zonder directe collega’s doen. Toch probeert ze positief te blijven. Zij vindt niet dat ze er alleen voor staat, ondanks dat haar vroegere twee collega’s ergens anders werk hebben gevonden en er geen zicht is op vervanging. ‘DE&I raakt iedere afdeling. Daar moeten ze zelf mee aan de slag. Gelukkig zijn velen zich daarvan doordrongen, merk ik. Ze komen dus zelf al bij me en ik hoef alleen te coördineren.’
Mkatini was aanvankelijk op projectmatige basis aangenomen. ‘In de eerste instantie voor twee jaar. Dus dat ik hier nog steeds ben, vind ik een hoopvol stemmende gedachte. Ik merk ook wel dat het college van bestuur dit een belangrijk vraagstuk vindt, bijvoorbeeld de streefcijfers voor vrouwelijke hoogleraren, participatiebanen of studenten met een ondersteuningsvraag. Daar spar ik af en toe met ze over. Daarnaast is DE&I verankerd in de Shaping 2030-visie van de UT en hebben ze er een VN-verdrag voor ondertekend. Dus dat geeft hoop.’
‘Ik moet heel goed opletten dat ik niet ’s nachts doorwerk’
Maar natuurlijk zou het prettig zijn als ze een directe collega had om het werk mee te delen. ‘Soms kijk ik aan het eind van de week terug en zie ik wat ik allemaal nog had willen doen en waar ik niet aan toegekomen ben. Ik moet wel heel goed opletten dat ik niet ’s nachts doorwerk.’ Hoe ze het dan toch doet? ‘Ik krijg veel energie van de mensen om me heen. Ik ga nu meer in de coördinerende rol zitten. Uiteindelijk moeten de afdelingen er zelf mee aan de slag.’
Is het ideaal? Nee, ik hoop wel dat het wel weer beter wordt. Velen vragen ondertussen wel hoe het met me gaat, dat sterkt me wel. We moeten het tot de betere tijden maar uitzingen. Time will tell.’
Take it or leave it
Tessa Lieffering van Sports & Culture staat tussen de stukken van een nieuwe tentoonstelling in aanbouw. ‘Eigenlijk zijn dit drie tentoonstellingen tegelijk. We zijn blij dat kunstenaars zelf al naar ons toe komen om hier te exposeren. En gelukkig snappen de meesten wel dat we geen enorm budget hebben. We hebben de relatieve luxe dat we gewoon kunnen zeggen: dit is het, daar moet je het mee doen. Take it or leave it. De meeste kunstenaars doen het ook niet voor het geld.’
Naar eigen zeggen raken de bezuinigingen haar niet zo veel. ‘Cultuur is nooit heel ruim bedeeld. En daarbij vind ik het wel leuk dat het je prikkelt om op andere creatieve manieren oplossingen te vinden. In de beperking openbaart zich de meester.’
Werk mee naar huis nemen deed ze sowieso al. ‘Ik heb hier maar drie dagen. Terwijl een kunstenaar een hele week exposeert. Mocht er tussendoor iets gebeuren, ga ik natuurlijk niet zeggen: dat komt maandag weer. Het scheelt dat ik er gewoon van geniet, dus in die zin is het niet erg.’
‘Mensen lijken er willekeurig tussenuit geplukt te worden’
Toch gaan de bezuinigingen volgens Lieffering anders dan vroeger. ‘Ik heb het idee dat er willekeurig overal mensen tussenuit worden geplukt. Dat doet iets met de afdelingen, het geeft veel spanning. Het voelt toch als een aderlating.’
Ze is blij met de expositieruimtes in de Vrijhof, maar het liefst zou ze in elk gebouw kunst verwerken. ‘Je hebt in andere gebouwen bijvoorbeeld van die kleine hokjes, samenwerkunits. Exposeren kan overal en geeft ook weer een heel eigen dynamiek.’ Voordat het gesprek is afgerond wordt ze weggeroepen om een foto-expositie in te richten. Ze verontschuldigt zich met uitgestrekte handen.
