TNW-terugblik
Hoe is het nu bij de faculteit TNW, een krap half jaar nadat de reorganisatie werd doorgevoerd? U-Today sprak met het faculteitsbestuur, een met ontslag bedreigde medewerker en met de achterblijvers. Dit is deel 3, over de achterblijvers.
Huskens en Lindhoud winden er geen doekjes om. Hoewel zij niet op het lijst van met ontslag bedreigde medewerkers belandden, trok de reorganisatie een zware wissel op ze. Hun departement werd fors getroffen: ze moeten afscheid nemen van elf collega’s en zitten – nog steeds - elke dag ‘tussen de ellende’. ‘Want ja, natuurlijk gaat het daar vooral over’, vertelt Lindhoud. ‘Heel logisch ook, maar het doet wel wat met je als collega.’
'Je ontkomt moeilijk aan die collectieve somberheid en onzekerheid. Dat doet ook wat met je werk' - Saskia Lindhoud
Onttrekken aan ellende
Onlangs waren ze allebei op een conferentie in het buitenland. ‘Een verademing’, zegt Huskens. ‘Op zulke momenten onttrek je je even aan de ellende op de UT.’ Eenmaal terug gaat het bij de koffieautomaatgesprekken toch vaak over dat ene onderwerp. ‘Je ontkomt moeilijk aan die collectieve somberheid en onzekerheid’, zegt Lindhoud. ‘Dat doet ook wat met je werk. Om een onderzoeksvoorstel te schrijven heb je een bepaalde focus nodig. Ik merk dat ik daar moeizaam in kom. Zo heeft de ellende een zelfversterkend effect: hoe minder succesvolle voorstellen, hoe minder onderzoeksgeld en hoe benarder je financiële uitgangspositie als groep.’
Het tweetal verbaasde zich de afgelopen maanden regelmatig over de wijze waarop het faculteitsbestuur beslissingen nam, maar er ook over communiceerde. En dat laatste gebeurde eigenlijk niet, vindt Lindhoud. ‘Het is niet dat ze niet wisten wat ze hadden moeten doen, in het reorganisatieplan staan de risico’s van de reorganisatie en hoe daarmee om te gaan en hoe erover te communiceren op zeer accurate wijze beschreven, maar daar hebben ze niks mee gedaan. Verder hadden ze geen oog voor de jonge wetenschappers. Pas een maand nadat de reorganisatie al in gang was gezet, ging er een mailtje uit naar de promovendi met informatie. De postdocs moesten zelfs nog een paar weken langer wachten. Dat kan gewoon echt niet, ook zij zaten allemaal in onzekerheid.’
Fors tekort
Ook over andere reorganisatie-ingrepen verbaasden de hoogleraren zich, met name over de consequenties die bepaalde beslissingen hebben op de continuïteit van het lopende onderzoek binnen een departement. ‘Er zijn vier mensen die wettelijk bevoegd zijn om een biolab te runnen. Van hen zijn er drie met ontslag bedreigd. Een andere technicus koos eieren voor haar geld door bij het NanoLab aan de slag te gaan. Dat lijken me toch zaken waar je vooraf meer dan één keer over nadenkt?’, aldus Huskens.
Dat ze nu willen vertellen over hun teleurstelling in dit reorganisatieproces, komt door die spreekwoordelijke laatste druppel. Twee weken geleden kregen ze de nieuwe begroting onder ogen, voor het departement Molecules & Materials. Huskens: ‘We noteren nu al een tekort van bijna een miljoen euro op een totaal van vier miljoen euro. Dit kwam voor ons als een totale verrassing. Er was geen enkele begeleidende inhoudelijke uitleg verstrekt. Bovendien kregen alle departementen deze informatie toegestuurd, zonder context. Dat is vragen om scheve gezichten.’
Perverse prikkel
De nieuwe begroting is opgesteld volgens het herziene allocatiemodel, dat een nieuwe verdeling van de gelden hanteert. Oorzaak van het nieuwe tekort: het wegvallen van de sectorplangelden. ‘De afspraak was dat mensen die zijn aangenomen op die gelden goed ingebed zouden worden. Dat is een commitment waar nu geen gehoor aan gegeven lijkt te worden’, aldus Huskens.
'Het past mij echt niet om het bijltje erbij neer te gooien. Ik ga door wegens de inhoud en de mensen. Zij geven inspiratie' - Jurriaan Huskens
‘Kijk, dat we het met minder moeten doen in tijden van bezuinigingen, dat begrijpen we’, vult Lindhoud aan. ‘Maar er is al zoveel ingeleverd door onze groepen. We hebben ook werkelijk geen idee waar we nu nog op moeten interen.’ Daarnaast wijst ze op een perverse prikkel in het nieuwe verdeelmodel. ‘Hoe meer hoogleraren een departement heeft, hoe meer geld dat departement krijgt, terwijl het hebben van projecten geen enkele invloed heeft. Dat kan discutabel gedrag in de hand werken, dat een departement zoveel mogelijk hoogleraren aan boord probeert te krijgen.’
‘Randvoorwaarden beneden nulpunt’
Uiteraard is er aan de bel getrokken, bij het faculteitsbestuur, bij de faculteitsraad en het college van bestuur, maar vooralsnog leverde dat geen antwoorden of actie op. ‘Wij zien vooral gebrek aan visie, met name als het gaat om het volumebeleid in een faculteit. Dat gaat vooral over het aannemen van nieuwe mensen; hoeveel kunnen we er hebben en ook nog goede faciliteiten bieden. Ook wil je duidelijk zien dat er sturing is op welke hoogleraren richting hun emeritaat gaan – en wat er vervolgens gedaan wordt met dat vakgebied. Daar is jarenlang nooit sprake van geweest’, aldus de hoogleraren. ‘En wij vinden ook dat het opstellen van de nieuwe begroting onder supervisie van een nieuwe decaan had moeten gebeuren. En die vacature loopt nog. Tot die tijd moet een begrotingsproces gewoonweg bevroren worden’, aldus Huskens.
Hoe verder, ze hebben geen idee. Maar natuurlijk gaan ze door; met het geven van onderwijs en het doen van onderzoek. Huskens: ‘Het past mij echt niet om het bijltje erbij neer te gooien. Ik ga door wegens de inhoud en de mensen; de fantastische collega’s om mij heen en het enthousiasme van de studenten. Zij geven inspiratie.’ Dat beaamt Lindhoud: ‘The show must go on. We hebben net een doorbraak, dus er zijn veel leuke en spannende dingen waar we ons – ook nu – over buigen.’ Ze knipoogt naar Huskens: ‘Daar moet ik je echt nog even over bijpraten.’ Waarna Huskens samenvat: ‘We hoeven ons absoluut niet te vervelen, want het werk blijft inhoudelijk prachtig. Ook al zijn de randvoorwaarden momenteel beneden nulpunt gedaald.’
