Jeroen Wissink winnaar Van den Kroonenbergprijs 2022

Wissink studeerde in 1997 af aan de UT in elektrotechniek. Daarna was hij betrokken bij de oprichting van meerdere bedrijven, waaronder Medspray en Nanomi. Sinds 2017 is hij directeur van U-Needle, dat intradermale naalden ontwerpt en produceert.

Wissink ontving de Van den Kroonenbergprijs voor jong ondernemerschap. De prijs is vernoemd naar oud-rector Harry van den Kroonenberg, de grondlegger van de UT als ‘ondernemende universiteit’. De ondernemersprijs, uitgereikt door het UFonds, bestaat uit een geldbedrag van 4500 euro, een oorkonde en een beeld gemaakt door Van den Kroonenbergs dochter Mohana.

Heb je deze prijs zien aankomen?

‘Totaal niet zelfs. Ik was aangenaam verrast. Tien of vijftien jaar geleden, nadat we Medspray oprichtten en dat bedrijf flink groeide, had ik de prijs meer verwacht. Toen wonnen mensen in mijn omgeving de prijs en ben ik als nominatie al eens geïnterviewd. Dat ik nu als vijftigjarige een prijs voor jonge ondernemers win, is erg leuk. U-Needle bestaat sinds 2008, maar als onderneming zijn we nog steeds jong. Je hebt in de medische-nanotechnologische-branche zo vijftien tot twintig jaar nodig om daadwerkelijk producten in grote aantallen aan klanten te kunnen leveren.’

Ben je blij met de prijs?

‘Ik vind het een prachtig gebaar. Mijn vrouw noemde het een oeuvreprijs en daarmee doelt ze op het toeval dat ik de prijs op mijn leeftijd nog mag winnen. Ik vind het zonder twijfel eervol. In 1997 studeerde ik af aan de UT. Ik herinner me dat Harry van den Kroonenberg toen net was overleden. De sfeer van een ondernemende universiteit voelde je sterk in die jaren en dat sprak mij enorm aan. De drang om iets nuttigs te doen met de kennis die je kreeg aangeboden leefde toen echt op de campus. Ik wil niets afdoen aan de huidige tijd, maar het lijkt nu soms meer te draaien om snel afstuderen en dan geld verdienen. Ondernemen gaat naar mijn idee niet zozeer om geld verdienen, maar om iets te ontwikkelen dat bij je past en zo iets nuttigs voor de samenleving te doen. In mijn geval was dat producten ontwerpen in nieuwe technologie: in silicium. Van het allereerste idee tot en met massaproductie.’

Had je in die jaren verwacht dat je 25 jaar later als ondernemer op campusgrond zou werken?

‘Totaal niet. Ik wilde als jongen uit Denekamp de hele wereld over. Ik heb veel van de wereld gezien, maar ben niet verder gekomen dan Enschede. Ik vond mijn opleiding elektrotechniek niet zo leuk, totdat het ging over het etsen van silicium. Toen viel het kwartje bij mij. Dat heb ik vooral te danken aan hoogleraar Miko Elwenspoek, die met passie over silicium kon vertellen. Bij mijn afstuderen stonden de recruiters letterlijk in de gang, met de sleutel van een leaseauto in de hand. Elke elektrotechnicus die toen afstudeerde kon gelijk in de ICT aan het werk, maar dat wilde ik niet. Promoveren ook niet. Ik wilde nuttige producten ontwerpen met de nieuwe nanotechnologie en wilde dat op mijn eigen manier doen.’

En dat moest gebeuren met silicium?

‘Achteraf wel, nu pas valt alles op zijn plaats, maar dat wist ik toen nog niet. Eerst heb ik vijf jaar bij 3T gewerkt en daarna heb ik achtereenvolgens Medspray, Nanomi en U-Needle opgericht. Verschillende bedrijven die ik met verschillende mensen mocht starten, maar allemaal vanuit het NanoLab, met silicium, ofwel met de halfgeleider industrie, als basis. Ik blijf het bijzonder vinden dat ik nu – na dertig jaar – op exact dezelfde plek mag zijn, in hetzelfde gebouw waar ik ben afgestudeerd.’

Je bent nooit werkzaam geweest voor de UT. Is het een bewuste keuze om toch op de campus te werken?

‘Nee, ook dat is toevallig zo gelopen. Toen ik begon met ondernemen in 2001 zat het NanoLab nog hier op de Veldmaat en was onderdeel van het ELTN gebouw. Toen het NanoLab in 2011 verhuisde naar de huidige plek was het de vraag wat er met het oude MESA Lab moest gebeuren. In overleg tussen MESA+ en de NanoLab-ondernemers van het eerste uur werd zo de High Tech Factory (HTF) geboren. Wij kregen vanuit de UT toen de kans om eigen productie in HTF te ontwikkelen. Achteraf een geweldige keuze, maar toen niet zonder bloed, zweet en tranen van zowel de UT als van de ondernemers. Inmiddels is dat allemaal gemoderniseerd en produceren we in HTF miljoenen producten per jaar, iets om als UT-gemeenschap trots op te zijn.’

Wat doet U-Needle?

‘We maken microscopisch kleine naalden, die specifiek zijn bedoeld om intradermaal te injecteren, dus in de huid. Dat kun je zien omdat je op de huid dan een bleb krijgt. Dat is een soort blaar, die aangeeft dat de vloeistof in de bovenste laag van de huid terechtgekomen is. Het grote voordeel daarvan is dat de vloeistof gelijk met het immuunsysteem in aanraking komt. Dat gebeurt niet als je in de spier injecteert. Dat betekent dat er veel minder vaccin nodig is, een factor vijf tot tien minder zelfs. We verkopen de naalden aan internationale klanten en schalen nu op richting de vijf miljoen naalden per jaar. Uiteindelijk willen we binnen enkele jaren naar honderd miljoen naalden opschalen. Dat klinkt als een gigantische productie – wat het ook is – maar een jaarproductie van honderd miljoen silicium micronaalden past nog gewoon op een bureau.’

Wat ga je doen met de prijs?

‘We gaan het vanavond eerst vieren met alle vijftien medewerkers, familie en vrienden en lekker uit eten. Daarna zien we wel.’

Tot slot. Wat wil jij als prijswinnaar jonge startende ondernemers meegeven?

‘Doe iets alleen als je het echt leuk vindt, anders haak je op een gegeven moment af. Want een onderneming tot een succes maken gaat over doorzetten en duurt altijd langer dan je denkt en met meer tegenslagen dan je vooraf verwacht. Dat is maar goed ook, anders begin je er waarschijnlijk niet eens aan. Vraag het aan succesvolle ondernemers en die zullen allemaal zeggen dat het eerst negen keer niet lukt, voordat het de tiende keer wel slaagt. Zoek goed en vind iets dat bij jou past. Als iemand mij ’s nachts wakker maakt met een vraag over etsen in silicium, dan help ik diegene nog altijd graag. Het is uiteindelijk een passie geworden. Precies zoals Miko Elwenspoek er in 1995 al vertelde. Die vonk voelde ik toen al.’