Verschoor liet eerst twee modellen uit de organisatiekunde de revue passeren: de bureaucratie en de intelligente organisatie. De klassieke bureaucratie kenmerkt zich door een hiërarchische structuur, specialisatie, standaardprocedures en onpersoonlijke relaties. Belangrijke tekortkoming van de klassieke bureaucratie, aldus Verschoor, is de miskenning van de behoeften en de vaardigheden van de mens. In antwoord op de tekortkomingen ontstond het model van de intelligente organisatie die zich kenmerkt door openheid, vrijheid, een terugtredende leiding en een vermogen tot zelforganisatie. Ook dit model spreekt Verschoor niet geheel aan; hij ziet de dreiging van chaos, ja zelfs anarchie om de hoek verschijnen.
De synthese van de twee modellen leidt tot de intelligente bureaucratie. Volgens Verschoor is deze organisatievorm bij uitstek geschikt voor de universiteit. Dat heeft te maken met het unieke karakter van de universiteit als een organisatie met meerdere doelen (onderwijs, onderzoek en maatschappelijke dienstverlening), als een instituut met eigen normen en waarden, en als een gemeenschap van studenten, wetenschappers en niet-wetenschappelijk personeel. Daarmee heeft de universiteit meervoudige doelstellingen en onduidelijke gezagsverhoudingen. De universiteit laat zich derhalve niet als een klassiek bureaucratie besturen; immers de intelligentie van álle werknemers is benodigd. Anderzijds dient de academische gemeenschap niet in chaos te ontaarden; daarvoor zorgt het ondersteunend en beheerspersoneel, de mensen van de secretaris, met toch een vorm van bureaucratie. Volgens Verschoor is de intelligente bureaucratie in aanzet aanwezig op de Universiteit Twente, maar ontbreekt het nog aan voldoende samenhang en aan een geëigende bestuursstructuur.
