Toegegeven, alleen de reis ernaartoe klinkt al intens. Zaterdagmiddag rond half vier pakken Van Roon en zijn broer Eelko het vliegtuig naar Amman in Jordanië, waarna ze met een bus naar een hotel vlakbij de Dode Zee gaan. Daar hebben ze de zondag om te acclimatiseren en de laatste checks van de organisatie af te ronden. Het is geen zomer meer, dus nu is het er nog maar zo’n dertig graden. Dat scheelt.
Maar dan zijn ze er nog niet. Maandagmorgen om half vijf gaat de wekker voor een busrit van vijf uur naar de Maanvallei van Wadi Rum. Daar begint het grote avontuur, de Marathon des Sables: in vier dagen 120 kilometer door de woestijn rennen. In het geval van Van Roon uit naam van de wetenschap.
Vanuit het onderzoeksproject Mission I.AM. willen Van Roon en een team van internationale onderzoekers een bionische prothese ontwikkelen waarmee een para-atleet in 2030 de ultieme Marathon des Sables van 250 kilometer in de Sahara kan lopen.
Hoe train je voor zoiets?
‘Veel, haha. Je wisselt intervaltrainingen af met lange runs en bent zo’n vier keer per week onder de pannen. Het scheelt dat we niet echt voor een toptijd gaan, maar puur voor de metingen meelopen. Dus er is niet echt een prestatiedoel, hoewel het dat op persoonlijk vlak natuurlijk wel is en we uiteraard proberen zo’n snel mogelijke tijd neer te zetten.
Het klimaat wordt misschien even een dingetje. We zijn natuurlijk Nederland gewend. Er werd ons geadviseerd veel in de sauna te zitten. Daar had ik geen tijd voor. Maar we hebben goede beschermende en ademende kleding bij ons. Zeker de afgelopen weken heb ik meerdere runs van zo’n dertig kilometer gedaan met een rugzak op.’
Met een rugzak?
‘Jazeker, we moeten alles zelf meenemen, want je bent volledig op jezelf aangewezen die paar dagen. Dus gevriesdroogd eten in zakken en van die calorierepen, een slaapmatje en slaapzak en wat veiligheidsdingen. We krijgen tussendoor wel water van de organisatie en een GPS-tracker.’
Waarom doe je dit?
‘Om daadwerkelijke wedstrijddata ‘in het wild’ te verzamelen. Je kunt ontzettend veel testen in gecontroleerde trainingscentra, maar er gaat niets boven een lijvige dataset van meerdere uren en dagen in een onvoorspelbare omgeving als een woestijn. Er is al eerder zoiets geprobeerd, maar toen was de meetapparatuur nog niet zo geschikt. Er kwam zand in, zweet, kabels raakten los…
Ik draag straks een elastische band met verschillende sensoren op mijn lichaam. EMG-sensoren onder mijn knie meten hoe mijn spieren reageren op bepaalde bewegingen en andere IMU-trackers houden bij welke hoeken ik maak en hoe ik anticipeer op bijvoorbeeld kuilen of heuvels.’
En dan?
‘Met die data kunnen we hopelijk bionische protheses beter laten aansluiten op de benodigdheden van de sporter. We hopen daarmee in 2030 zover te zijn dat we echt iemand mee kunnen laten doen met de Marathon de Sables van 250 kilometer in Marokko.
Topsporters kunnen nu al met blades aardig meekomen, maar dat zijn passieve protheses. Onder welke hoek die neerkomen, hoe ze reageren op verschillende ondergronden, daar heeft de sporter geen invloed op, waardoor ze soms net het laatste stukje verfijning missen om het maximale eruit te halen.
Hersengestuurde, bionische protheses werken meer als een gewoon been. Daarmee kunnen sporters straks hopelijk beter anticiperen op het lopen een woestijn. Maar om die te kunnen maken hebben we veel data nodig. En in plaats van iemand anders ervoor op te laten draaien heb ik zelf aangeboden om dat te doen.’
Wil je niet zelf ook naar Marokko?
‘Het is natuurlijk wel een behoorlijke aanslag op je lijf en ook je gezinsleven. Het thuisfront steunt me in alles hoor, maar eerst maar eens kijken hoe dit uitpakt, haha.’
Van Roon live volgen kan vanaf maandag via deze link.
