De prijsuitreiking vond plaats in Amersfoort, tijdens de Dag van de Medezeggenschap. Het Interstedelijk Studenten Overleg (ISO) reikte de prijs uit aan Wormeester. Onverwachts voor de Twentse universiteitsraadsvoorzitter. ‘Nee, ik was er niet vooraf over ingelicht, dat is buiten mij om georganiseerd. Maar het was zeker een mooie verrassing.’
‘Rolmodel, mentor, ster’
De studenten en medewerkers van de universiteitsraad dienden bij het ISO de nominatie in. Ze kwamen superlatieven tekort in hun onderbouwing: ‘Herbert Wormeester is meer dan voorzitter en lid van de universiteitsraad. Hij is een rolmodel, een mentor en een ware ster in de medezeggenschap’. En onder andere: ‘Wat hem onderscheidt, is niet alleen zijn enorme ervaring en institutionele geheugen, maar ook zijn opmerkelijke vermogen om inzichten uit het verleden te koppelen aan huidige debatten.’
‘Niet cynisch geworden’
Wormeester voelt zich gevleid door de woorden van zijn collega-raadsleden. Hij maakte de medezeggenschap op alle niveaus mee binnen de universiteit: als student in een opleidingscommissie, als promovendus in de faculteitsraad en als medewerker in de universiteitsraad. Als sinds 2012 is Wormeester voorzitter van de raad. ‘Wat ik leuk vond aan de nominatie waren de woorden dat ik wel een dagje ouder word, maar niet cynisch ben geworden’, zegt hij.
Constructief blijven
De voorzitter blijft erop hameren dat het belangrijk is om constructief te blijven. ‘Je moet ook met een bepaalde lach naar dingen kunnen blijven kijken, ook als eenzelfde discussie al zoveel vaker is gevoerd.’
Of zo’n lach niet verdwijnt wanneer de universiteit onder druk staat, met zware bezuinigingen en reorganisaties tot gevolg? Het antwoord van Wormeester is kenmerkend cryptisch. ‘Je moet af en toe je hersenen even splitsen. Je hebt een rol als medewerker en een rol als raadslid. Die moet je niet door elkaar heen laten lopen.’
De prijs – een beeldje – nam hij maandag in ontvangst. Vanmorgen volgde een taartmoment tijdens een commissievergadering met zijn collega-raadsleden. ‘Wat ze hebben opgeschreven, die woorden blijven zeker nog even hangen. Het is toch mooi dat je rol wordt gezien en gewaardeerd.’
