Laat ik het weer eens over werkdruk hebben. Alweer die werkdruk, waar ik hier, hier en hier al eerder over schreef? Inderdaad, en met een goede reden. De Inspectie voor Sociale Zaken en Werkgelegenheid (hierna: de Inspectie) heeft gesproken: de universiteiten moeten serieus werk maken van het verminderen van de werkdruk. Dit is een reactie op de klacht van WOinActie, en op actieplannen die alle universiteiten op verzoek van de Inspectie hebben ingediend. De Inspectie zegt: Veel van de (voorgenomen) maatregelen van de universiteiten zijn gericht op het individu in plaats van dat er sprake is van een bronaanpak. Er wordt niet op een systematische manier gekeken of de te treffen maatregelen aansluiten bij de achterliggende oorzaken van de problematiek.
Verder stelt de Inspectie dat universiteiten wel de chronische onderfinanciering noemen, maar: de beoordeling van de actieplannen heeft verder niet geleid tot nader inzicht in oorzaken, die binnen de beïnvloedingsmogelijkheden van de universiteiten zelf liggen.
Om de Inspectie samen te vatten: universiteiten, verschuil je niet achter te weinig geld, maar doe zélf ook wat aan de werkdruk. En kijk daarbij naar je organisatie en niet alleen naar de individuele medewerker.
Truttig en triviaal
Ook de Universiteit Twente moet er dus actief voor zorgen dat de werkdruk daalt. Hoe goed en belangrijk ook, we komen niet meer weg met wellbeing leiderschapexpedities, healthy weeks, pepermuntjes, brownies en bloemzaadjes in de brievenbus, en al het andere dat onze werkgever doet om ons fysiek en mentaal te ondersteunen. Het moet van ludiek maar ook abstract, naar banaal concreet, ja soms zelfs zo truttig en triviaal dat je denkt: moeten we het hier nu over hebben?
De vrijblijvendheid voorbij
Het gaat in mijn eenvoudige visie om 1) de hoeveelheid werk die we binnen onze universiteit voor elkaar bedenken, en 2) de manier waarop we werken. De maatregelen tegen werkdruk moeten niet alleen concreet zijn, maar soms ook worden ontdaan van vrijblijvendheid. En dan wordt het lastig, want ongetwijfeld voelen sommigen zich hierdoor in hun autonomie aangetast. Ik doel dan met name op collega’s die vinden dat je als wetenschapper of manager met ambitie ook vrije tijd moet willen opofferen, die daar ook naar handelen, hun omgeving hiermee lastig vallen en zo die mentaliteit als een virus verspreiden.
Mijn stokpaardjes en jouw ideeën
Hoe lastig ook, toch wil ik de komende tijd een poging wagen, en een aantal slechte gewoonten binnen onze universiteit concreet benoemen en voorstellen doen om er van af te komen. Mijn stokpaardjes ruiken de wei! En het mooie is dat we aan onze universiteit met velen zijn, ieder met een andere functie, een andere omgeving en een ander perspectief. Daarom, lezer, hoor ik graag via de mail ([email protected]) jouw ideeën over hoe we zélf aan onze mooie universiteit de werkdruk kunnen verlagen. Liefst zo concreet mogelijk, desnoods banaal en truttig.
