Of ze mee wil werken aan de verhalenreeks van U-Today in aanloop naar kerst? Hiska Bakker moet er een nacht over slapen. Ja, ze maakte veel mee in het afgelopen jaar. Er valt wel degelijk een verhaal te vertellen. Maar de toon is alles. Het moet bovenal niet larmoyant overkomen, schrijft ze in haar mail terug. Dit is geen verhaal over de ellende die ze het afgelopen jaar meemaakte, maar een universele boodschap over hoop en vertrouwen.
Ongeluk
Op 3 juli lijkt deze boodschap nog ver weg. Hiska Bakkers dochter Sterre is met vrienden op vakantie in Limburg. Het is een zonnige zomerdag en ze maken een rondje op de racefiets. In de afdaling van de Gulperberg gebeurt datgene wat iedere wielrenner vreest: de remmen van Sterre’s fiets weigeren dienst. Met een noodvaart snelt ze naar beneden. In de verte ziet ze hoe de afdaling eindigt op een splitsing naar links en rechts. De weg rechtdoor eindigt op een muur. ‘Die muur moet ik niet frontaal raken’, is het enige waar ze tijdens de laatste meters aan denkt.
Ternauwernood weet Sterre opzij te sturen. Met haar rechterbeen klapt ze tegen de afbakening en vliegt eroverheen. Vier meter valt ze naar beneden. Haar helm ligt in gruzelementen en ook haar andere been is gebroken. De reactie van de ambulancebroeders verraadt dat het menens is. Met loeiende sirenes wordt ze naar het Academisch ziekenhuis in Maastricht gebracht.
Bosnische zwerfhondjes
Dit had ook haar dood kunnen zijn, weet Bakker als ze het nieuws hoort. Met haar man vertrekt ze direct naar Limburg. Samen met vrienden en familie omhullen ze Sterre in het ziekenhuis met een ‘schil van liefde’. In de tussentijd is het zoeken naar een plek om te verblijven. Door corona zijn vrijwel alle hotels in Maastricht volgeboekt. Na overnachtingen op zes verschillende adressen komen ze in contact met Lilian. Zonder schroom nodigt de vrouw het koppel uit om te komen logeren op zolder.
'Ik wilde mijn dochter iedere avond een nachtzoen geven voor het slapengaan'
‘Het huis zat vol met Bosnische zwerfhondjes’, vertelt Bakker lachend. ‘Ook wij waren zwerfhondjes die asiel bij haar vonden. Het raakte mij dat ze ons zomaar in huis nam. Ik besefte op dat moment dat de meeste mensen deugen, precies zoals Rutger Bregman schrijft in zijn boek.’ Ook in het ziekenhuis ervaart Bakker hoe verpleegkundigen en artsen een oogje toeknijpen ondanks de strenge coronaregels. ‘Ik wilde mijn dochter iedere avond een nachtzoen geven voor het slapengaan. Altijd was het maximale aantal van twee bezoekers al geweest op die dag, maar ik mocht steeds naar haar kamer.’
Vertrouwen
Ondertussen wordt Limburg getroffen door extreme regenval. Rivieren treden buiten hun oevers en huizen in Maastricht dreigen te overstromen. Samen met Lilians familie ontruimen ze de benedenverdieping van Lilians woning. Zelf moeten ze naar een evacuatiehotel. De crisis lijkt totaal, maar volgens Bakker voelde het anders. ‘Eigenlijk was het fantastisch. Mensen stonden klaar om elkaar te helpen. Ik kreeg door alle gebeurtenissen meer vertrouwen in de goedheid van de mens.’
Na drie weken mag Sterre naar het revalidatiecentrum Roessingh in Enschede. Half oktober lukt het om enkele seconden op haar eigen benen te staan. Al snel wil ze terug naar Den Haag, waar haar studentenhuis staat. ‘Mijn man en ik twijfelden of dat verstandig zou zijn. Maar Sterre was zelfverzekerd. Als ik het met mijn rolstoel ergens niet red, zijn er altijd wel mensen die willen helpen, zei ze. Sterre vertrouwde gewoon op de mensen om haar heen. Ik heb daar enorme bewondering voor. Ondanks alles bleef mijn dochter hoopvol en dat gaf ons energie. Wat voor bijzonder kind heb ik eigenlijk gebaard, schoot er door me heen.’
In dezelfde periode belandt ook haar vader in het ziekenhuis vanwege een infectie. Het is kantje boord, maar hij redt het uiteindelijk. Opnieuw ervaart Bakker hoe ziekenhuismedewerkers een oogje dichtknijpen tijdens bezoek. Ook het contact met haar broers, die ze normaal weinig spreekt, wordt innig als ze samen voor hun ouders zorgen. ‘We waren er op dat moment allemaal voor elkaar. En toen mijn vader beter werd, gingen we weer onze eigen weg.’
Uit je hoofd
Dertien weken gaan voorbij aan ziekenhuisbezoeken. Als Bakker begint met werken, merkt ze hoe de vermoeidheid toeslaat. Het waren intense weken en de zorg voor haar dochter en vader was ‘een energieslurper’. Ze besluit op aanraden van een vriendin te gaan schilderen, gewoon om haar hoofd leeg te maken. En ze gaat hardlopen. Al 25 jaar is het haar wapen tegen al te negatieve gedachten. Zelfs langs de gezwollen Maas, waarin caravans uit ondergelopen rampgebieden dobberen, loopt Bakker haar rondje. ‘Ik zou het iedereen aanraden in zo’n situatie: doe iets waardoor je even uit je hoofd bent.’
'Door corona lijkt het alsof we recht tegenover elkaar staan, maar mensen zijn er voor elkaar als het erop aankomt'
Dankbaar
Met de sportieve Sterre zou ze in november de Berenloop Marathon op Terschelling rennen. Dat gaat na het ongeluk niet meer. Daarom loopt ze de halve marathon op het eiland met haar andere dochter en de vriend van Sterre. Op de helft van het parcours geeft Sterre vanuit haar rolstoel iedereen een knuffel. ‘Het was een pijnlijk en tegelijkertijd mooi moment. Pijnlijk omdat mijn dochter misschien nooit meer kan hardlopen. Maar er was ook dankbaarheid voor het feit dat zij er nog was én dat wij zo gezond zijn dat we daar konden rennen.’
Tijdens alle tegenspoed was dankbaarheid gek genoeg het gevoel dat overheerste. Ze laat een ketting om haar hals zien. Hiska en haar dochter kregen de hanger van Lilian, de vrouw die voor onderdak zorgde. ‘Tijdens deze emotionele periode heb ik heel bijzondere mensen ontmoet. Door corona lijkt het soms alsof we recht tegenover elkaar staan. Maar mensen zijn er voor elkaar als het erop aankomt. Zo heb ik het ervaren. Voor dat besef ben ik erg dankbaar.’
