Van Darwin naar Adelaide, dwars door de bloedhete Australische outback, op kaarsrechte wegen waar geen einde aan lijkt te komen. Het routekaartje van de World Solar Challenge oogt meer op een uitputtingsslag dan een op racespektakel. ‘Aan de ene kant is de race zelf best saai. Er valt eerlijk gezegd niet zoveel te beleven onderweg’, beaamt Timo Spijkerboer. Hij was teamleider in 2007 en finishte met de ‘TwenteOne’ als zesde. ‘Maar het is tegelijkertijd ook zó ontzettend spannend, omdat op ieder moment iets onverwachts kan gebeuren. Wilde dieren die oversteken, een lekke band, het weer dat constant kan omslaan…je zit bijna een week lang op het puntje van je stoel, hoe saai het ook is.’
Broodjes smeren
Het devies van de ervaringsdeskundige: niets aan het toeval overlaten. Dat weet ook Nicole Veldhuis. Zij stond tien jaar later dan Spijkerboer aan de start in Darwin. ‘Voordat het team naar Australië vertrekt, hebben we steevast in Nederland een weekend om de race tot in de puntjes te simuleren. Ook Down Under bootsten we, net als het huidige team, de race zo realistisch mogelijk na. Het is cruciaal dat iedereen weet wie wat doet tijdens de race. Daar hameren we constant op.’
Iedereen heeft daarom een eigen takenpakket. Hoe klein en triviaal ook, zoals broodjes smeren, tot het opzetten van het kampement bij een tussenstop, de racestrategie bepalen in de Decision Making Unit, bellen met de media in Nederland of om half 6 ’s ochtends opstaan om de auto de eerste zonnestralen te laten opvangen. ‘We hadden zelfs een hoofd kampement’, herinnert Spijkerboer zich. ‘Binnen een half uur stond alles, inclusief stabiele wifiverbinding. Geen overbodige luxe, aangezien er een reporter van BNN met ons mee was die zijn video’s naar Nederland moest sturen.’
‘Geconcentreerd rijden en goed timen’
Ondanks een minutieuze voorbereiding, weten beide oud-teamleden dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Twee jaar geleden kreeg het team tijdens de kwalificatie problemen met de GPS-tracker. Het gevolg: een teleurstellende 23e startplek. De RED Shift snelde vervolgens in no time bijna het complete deelnemersveld voorbij, met Veldhuis als een van de coureurs. ‘Racen was écht een supergave ervaring! Het is uiteraard bloedheet in zo’n krappe cabine, maar we waren als coureurs een paar maanden van tevoren al in training. Toen ik als tweede coureur achter het stuur kroop, hadden we al zo’n vijftien teams ingehaald. Eenmaal in de buurt van de top wist ik nog vier teams te passeren. Niet ongevaarlijk, want je moet niet alleen een zonneauto inhalen, maar het hele konvooi. En de verschillen in snelheid zijn heel klein, dus je moet geconcentreerd rijden en goed timen.’
Inhaalactie van de RED Shift twee jaar geleden.
Slapen met een steeksleutel
Hoe euforisch de stemming in het kamp na de eerste dag was, zo slecht begon de tweede dag voor het team van 2017. Een tijdstraf hing ineens boven het hoofd en werd ook op de een-na-laatste racedag definitief. Ook de weersomstandigheden, veel regen en harde wind, zorgden ervoor dat het vorige solarteam nooit echt aan de winst kon ruiken en genoegen moest nemen met de vijfde plaats.
Het team van 2007 kende ook zijn ups en downs, vertelt Spijkerboer. ‘Ik weet nog dat we na een paar dagen mechanische pech hadden. We werkten tot diep in de nacht door om de problemen te verhelpen. Een van onze teamleden viel met een steeksleutel in zijn hand in slaap.’
De TwenteOne in 2007.
Tunnelvisie
Vanzelfsprekend staat de ontlading bij de finish in Adelaide nog gegrift in het geheugen van beide oud-leden. Maar, wat ze vooral is bijgebleven, was niet zozeer de weg naar de finish, maar die naar de start. ‘Je ontmoet anderhalf jaar daarvoor twintig totaal onbekenden en gaat met één gezamenlijk doel aan de slag. Dat we uiteindelijk zo’n hecht team zijn geworden, vond ik heel gaaf om mee te maken’, zegt Veldhuis. Spijkerboer is ook bekend met deze gezamenlijke tunnelvisie. ‘Je bent al die tijd supergefocust bezig met je ontwerp, je productie en al het andere dat erbij komt kijken. Eenmaal in Australië ontmoet je andere teams die exact dezelfde dingen hebben meegemaakt. Wel grappig om te horen dat je eigen bubbeltje amper verschilt van die van andere teams.’
Meeleven op afstand 
Nu het huidige team bijna aan de start verschijnt, leven de oud-leden al volop mee. ‘Ik ontvang alle nieuwsbrieven en zit nog altijd in een WhatsApp-groep met leden van alle voorgaande zeven generaties Solar Team Twente’, zegt Spijkerboer, die werktuigbouwkunde aan de UT studeerde. Hij zit inmiddels in het bestuur van E.A.Z. Wind, een bedrijf opgericht door UT-alumni, dat inmiddels Nederland aan het veroveren is met zelfgebouwde houten windmolens. Bijzonder genoeg ontstond zijn passie voor duurzame energie bij het Twentse solarteam. ‘Het draait allemaal om enthousiasme, om een positief verhaal hebben. Natuurlijk doet je product ertoe, maar het inspirerende gevoel eromheen is minstens zo belangrijk. Dat gevoel ontstond bij het solarteam en heb ik nu ook bij E.A.Z. Wind.’
Ook Veldhuis, masterstudent technische bedrijfskunde, volgt de verrichtingen van het huidige team op de voet. ‘Ja, het nieuws deze week was wel even schrikken. Maar daar komen ze vast wel overheen. Ik denk dat we sowieso met een aantal oud-leden de start of finish gaan kijken. En ik zal tijdens de race vast tot ’s avonds laat op mijn telefoon kijken om te zien hoe het gaat. Ook al zit ik niet meer in het team, ik voel me voor altijd verbonden.’
