Mijn laatste column was klinkklare onzin. Een nacht met zwarte thee, Canvastabbladen en de overtuiging dat ik ‘AI-features in Canvas aan het gebruiken was’, eindigde in bijna Trumpiaans nepnieuws. Overmatig enthousiast en met de zorgvuldigheid van een jonge puppy koppelde ik via de Canvas-API wat gegevens aan een custom GPT. De digitale gedragscode was daarbij een stukgebeten en vergeten hondenspeeltje.
Het leek baanbrekend. Tot de eerste mail van een Canvasbeheerder binnenkwam. Jeetje Zaagsma, lees de boel na een wilde donderdagnacht op z’n minst één keer door. Zelf data naar een taalmodel slepen is iets heel anders dan de niet ingeschakelde, uitgestelde en afgeschermde AI-functies in Canvas zelf.
Daar stond mijn hoofd dan, in semi-stockfoto-format, boven een stuk onzin. Aaiii AI.
Even dacht ik: dit is het. Iedereen ziet me nu vooral als die columnist die schrijft over dingen waar ze geen benul van heeft. Maar zodra het schaamrood was omgezet in koffiedates met LISA en een aanpassing in de column, voelde ik rust. Ik had iets fout gedaan. Openlijk. Zichtbaar. En toch voelde het lichter. Alsof het eindelijk eens mocht: dom zijn. En eerlijk? Daar leerde ik meer van dan elke ‘perfecte’ alinea.
Stel je voor wat het leerrendement zou zijn als we in een vak gewoon veilig dom mochten zijn. Maar falen is geen leerdoel, er bestaan hoogstens faalgevolgen.
Misschien beschrijf ik nu een Atlas-achtige onderwijsoase, maar heel soms voel ik al een klein faaldoel in een college. Zo zat ik laatst in DesignLab, omringd door honderd studenten die allemaal tegelijk steen, papier, schaar speelden, maar dan met het doel om hetzelfde symbool te hebben als je buur. Ging het mis? Dan moest je allebei luidkeels zeggen: ‘Yeah, we made a mistake!’ Een knullige, maar verrassende effectieve manier om een zaal te laten galmen met fouten.
Een week later was het alleen gedaan met het faalfeestje, want de tussenbeoordeling van hetzelfde vak stond op het rooster. Gehaald? Dan kreeg je een rubric met keurig ingekleurde vakjes. Onvoldoende? Alsjeblieft: tien deconstructieve zinnen over wat je fout deed. Zonder uitleg waarom. Falen mag blijkbaar zolang jij een steen bent en je buur wil knippen, maar inhoudelijke fouten wordt niet gevierd. Alleen rechtgezet. Alsof leren hetzelfde is als repareren.
Falen zou gewoon studiepunten moeten opleveren.
