Aan het einde van een collegejaar werkt het verhelderend even terug te denken aan de voorbije tijd, des te meer omdat het geheugen van menig millenial of Gen-Z’er gretig wordt opgeslokt door jachtig smartphonegebruik. Het scheelt daarbij dat het lekker weer is, dus een wisdom walk is zo gemaakt. Welke vakken heb je gehaald, welke zwaarwegende borrels hebben ervoor gezorgd dat je tentamens hebt verkloot, en vooral: hoe zorg je dat je volgend jaar wél in de Bestuursfotoverkiezing terecht komt? Mijn felicitaties aan de winnaars, komen jullie snel eens brommers kiek’n?
Sterker nog worden de overdenkingen aan het einde van een studententijd. In kleuren en geuren schieten oude herinneringen voorbij, maar dat kan ook komen door de eentonigheid van het systeemplafond van mijn kantoorhemel. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik de UT aantrof als sjaars. Dat de tijden zijn veranderd, bewijst de headliner van het introductieconcert destijds. Het O&O-plein had nog haar mooie witte doeken, om een onduidelijke reden werden her en der nog rookruimtes neergezet, je pleurde je fiets nog overal neer en men scheurde met vijftig kilometer per uur over het kruispunt bij de Spiegel. NSC stond gewoon nog voor Notebook Service Centre in plaats van Nederlandse Sabotageclub, hoewel het Lenovobakbeest dat ik ooit van ze kocht ondertussen ook dicht lijkt te slibben onder een stroom DDoS-aanvallen.
Professoren struggelden met de overgang naar het Engels, en nog steeds gaat de uitspraak van variable of accuracy vaker mis dan raak. Maar het onderwijs en onderzoek staat nog steeds als een huis, zo niet beter dan ooit. Dat bevestigen de resultaten bij de Onderwijspremie, maar ook in de Nationale Studenten Enquête. Dat daar vanuit de opleiding actief voor werd gelobbyd met subtiele nudging à la ‘als je iets prima vindt, mag je “zeer tevreden” aanklikken’, zien we dan maar even als goede bedrijfsvoering.
Bekend blijft dan nog het imagoprobleem van de UT. Beter gezegd, het probleem van geen imago hebben. Op een festival op Vliegveld Twente sprak ik vorig jaar een meid uit Nijmegen, die er in de taxi achter was gekomen dat er een universiteit in Enschede zit. En dan had zij Enschede ten minste nog weten te vinden… Het mooie Nijmegen waar zij weg kwam, staat ook wel bekend als het Havana aan de Waal. Misschien kan M&C de University of Twente. voortaan gaan marketen als het Harvard aan ’t kanaal. Hoewel ze in Harvard een iets andere reactie hebben op bezuinigen dan de rode loper uitrollen voor Bruins en Schoof…
Met voldoening en een vleugje weemoed kijk ik terug op mijn tijd aan de UT. We hebben het hier gewoon verschrikkelijk goed voor elkaar, met ons lichtelijk kneuterig campusje waar het onderzoek en onderwijs van wereldklasse is. Dit was mijn laatste column voor U-Today. Ik heb er gigantisch van genoten tweewekelijks studentikoos, cynisch of juist luchtig stil te staan bij de UT-biotoop, zonder AI, soms op tenen trappend en uiteraard fact-free.
Ontzettend bedankt voor het lezen en heanig an!
