Hoe lang ben je al werkzaam aan de UT?
‘Dat is best een toepasselijke vraag. Toen ik vanochtend mijn kantoor in de Horst binnenkwam, hingen er ballonnen en slingers, opgehangen door de studenten. Ik werk vandaag 44 jaar op de campus en precies 25 jaar voor KIVI, de belangenvereniging voor ingenieurs en techniekstudenten in Nederland. KIVI vormt een groot netwerk met 17.000 leden en organiseert activiteiten zoals bedrijfsbezoeken, lezingen en symposia. Hoewel ik al 25 jaar in dienst ben van KIVI voel ik me ook nog steeds UT’er. De campus is mijn wereldje.’
Hoe is het begonnen?
‘Ik ben in 1977 begonnen als secretaresse bij de vakgroep van professor Offereins. Het voelde meteen als een enorm boeiende omgeving. Na drie jaar vertrok ik naar het Rekencentrum, waar ik vijftien jaar werkte. We zaten toen nog in het www-loze tijdperk: er was geen internet en email. Bij het Rekencentrum zou ik een knalrode typmachine krijgen mét correctietoets. Alleen daarom al wilde ik die baan. Pas later deden de computers hun intrede.’
Wanneer kwam KIVI op je pad?
‘Het Rekencentrum was een ontzettend leuke periode, waarin ook mijn kinderen werden geboren. Maar na vijftien jaar wilde ik een switch maken om niet vastgeroest te raken op één plek. KIVI was precies op dat moment bezig om een dependance in Enschede op te zetten en ze zochten iemand die vertrouwd was met de UT. Ik dacht: that’s my job. Het mooie was dat ik op de campus kon blijven én een compleet nieuwe uitdaging kreeg. Vijfentwintig jaar later is het nog altijd een superleuke en uitdagende baan. Vooral het contact met de studenten staat bij mij bovenaan. In het Horstgebouw zit ik op een centrale plek en daar voel ik me als een vis in het water. Jammer genoeg valt door corona een deel van het persoonlijk contact weg. Maar ik blijf er positief instaan. Volgend jaar kan er vast weer meer.’
Iets anders dan. Wat houdt je bezig naast werk?
‘Ik ben oma en pas één dag in de week op de kleinkinderen. Mijn dochter heeft drie boys, waarvan twee al naar school gaan en één nog thuis is. Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk voor de kerk en de Zonnebloem. Ook collecteer ik voor het Diabetes Fonds en ben ik bloeddonor. Ik woon in Beckum en kom bijna altijd op de fiets naar de campus, dat vind ik heerlijk. Tijdens corona hebben we Netflix ontdekt. We kijken vooral Scandinavische thrillers en op dit moment staat Downton Abbey hoog op de lijst.’
Verliefd, verloofd, getrouwd?
‘Ik ben 41 jaar getrouwd. Mijn man en ik hebben twee kinderen, Anneloes en Stef. Ze wonen gelukkig dichtbij in Hengelo. En we hebben een hond. Het mooie van een hond is dat je verplicht bent om naar buiten te gaan. Wandelen vind ik heerlijk om te doen.’
Wat hebben jullie gister gegeten?
‘Fazant. Mijn echtgenoot gaat soms mee met de jagers in Beckum en krijgt dan wat mee naar huis. Ik ben geen grote liefhebber van wild, maar fazant vind ik lekker. Mijn man, die al met pensioen is, heeft met drie andere mannen een kookclubje. Eens in de drie maanden koken ze voor ons, de dames. We worden iedere keer weer verrast.’
En drink je dan bier of wijn?
‘Ik ben wel van een wijntje. In de winter rode wijn en in de zomer rosé. Met KIVI organiseren we regelmatig grote activiteiten, zoals congressen of netwerkbijeenkomsten. Dan is het prettig om na afloop een glas te drinken en even na te kletsen. Het is een moment van ontspanning.’
Wat is belangrijk in het leven?
‘Mijn familie. Ik ben niet van de materialistische zaken. Humor vind ik ook belangrijk. En het dorpsleven in Beckum. Ik ben er geboren en getogen, en zal er waarschijnlijk mijn laatste dagen slijten. We wonen op een mooie plek, pal naast het bos. Tegenover ons huis staat de katholieke kerk, waar ik regelmatig heenga. Helaas komt daar binnenkort een einde aan: de kerk krijgt een andere bestemming. We zagen het al jaren aankomen vanwege de leegloop. Toch is het jammer. Ik zie mezelf niet naar een andere kerk gaan. Het kerken is voor mij verbonden met Beckum. Bovendien gebeurt geloof niet alleen in de kerk.’
Is het geloof belangrijk voor jou?
‘Het klinkt wat dramatisch – en gelukkig maakte ik nog niet heel veel zware dingen mee in mijn leven, maar het geloof biedt troost en steun. Toen mijn ouders overleden had ik daar vrede mee. Ik loop nog regelmatig met de hond over het kerkhof en dan zeg ik mijn ouders gedag.’
Staat er nog iets op je bucketlist?
‘Nee, eigenlijk niet. Ik hoef ook geen verre reizen te maken. Naast mijn drukke baan vind ik het heerlijk om gewoon thuis wat aan te rommelen. Mede dankzij mijn werk ben ik een heel tevreden mens. Laatst kreeg ik bericht dat ik binnenkort al met pensioen mag, maar dat hoeft van mij voorlopig niet. Ik vind het nog veel te leuk op de campus.’
