Wat was je functie?
‘Ik had meerdere functies en behalve die eerste keer heb ik nooit weer hoeven solliciteren. Ik ben op mijn negentiende op 16 mei 1978 begonnen in de Cubicus, toen nog als typiste en receptioniste. We zaten in een soort ombouw, met een driekantige balie. Het aquarium noemden ze dat. En van alle kanten kwamen studenten en medewerkers met vragen. Bij toegepaste wiskunde kwam een functie vrij als vakgroepsecretaresse. De leiding zei: ‘dat kun jij wel mooi doen, Elvira.’ En zo werd ik dus vakgroepsecretaresse.
Zo ging het eigenlijk ook bij de volgende switch, naar secretaresse voor de faculteit Informatica. Daar was ik voor 32 uur in dienst, maar ik deed er al personeelszaken bij voor die faculteit. Ik raakte zwanger van mijn eerste. Toen ik terugkwam wilde ik 20 uur gaan werken en dat kon, want er kwam toen een nieuwe functie voor personeelszaken. Dat was in 1991. Later gingen de faculteiten Elektrotechniek, Informatica en Toegepaste Wiskunde fuseren en ging ik mee als P&O-assistent van de nieuwe faculteit EEMCS.’
Heb je nooit eens gedacht: ‘Ik wil wel eens wat anders?’
‘Het was toch iedere keer anders? Mijn functies veranderden steeds, er kwamen en gingen collega’s, de systemen veranderden. Er gebeurde altijd wel wat. Ik kreeg niet eens de kans om daarover na te denken. Om je een voorbeeld te geven: Ik ben begonnen op zo’n oude IBM-typmachine, met allemaal wiskundige symbolen erop. Ik moest dus ook wiskundige berekeningen overtypen, met bijvoorbeeld sigma’s, wortel en pi. Soms had je in een berekening wel tien verschillende.
Zeker toen de kinderen kwamen was het gewoon fijn om zo’n goeie werkgever te hebben om op terug te vallen. Een solide basis, structuur en inkomen. Ik had privé ook genoeg uitdagingen. Het is gelopen zoals het is gelopen.’
Wat is een herinnering die je bijblijft?
‘Als eerste natuurlijk de brand in de Cubicus in 2002. Toen ik die dag kwamen aanrijden zag ik al een grote rookpluim opstijgen. Vanuit de Zilverling konden we het allemaal volgen. Achteraf vertelde de politie dat de brandstichter zich bij ons op de gang in het trappenhuis had verscholen. Dat was wel een eng idee. Ook bijzonder dat een agent aan ons kwam ruiken of wij benzinesporen bij ons hadden, dat vergeet je nooit meer.
Een andere herinnering is natuurlijk de vuurwerkramp en de hele impact daarvan. Wij moesten die maandag nadat het was gebeurd medewerkers bellen om te kijken of ze veilig waren, of ze überhaupt bereikbaar waren. Dat was een hele rare tijd.
Natuurlijk zijn er ook genoeg mooie momenten. Al die leuke dingen die hier voor het personeel worden georganiseerd, daar hebben we echt geluk mee. Maar ook toen Rutte hier langskwam voor een of andere toespraak. Maar die man moet ook gewoon naar de wc. Dus kwam hij bij ons vragen of het op de afdeling kon.
Ook leuk: omdat ik zo snel kon typen werd ik gevraagd als proefkonijn voor de ontwikkeling van de eerste tekstverwerker op de WP Plus-computer. Die kon me nog niet bijhouden.
Ik heb drie verschillende logo’s en elf faculteitsdirecteuren versleten. Da’s een hele tijd.’
Wat vind je van de huidige ontwikkelingen bij de UT?
‘Als je doelt op de bezuinigingen: als HR-assistent had ik zelf niet zo heel veel dagelijks contact met mensen die getroffen waren. Maar we krijgen wel mee hoeveel druk er op het onderwijzend personeel staat.
Toch vind ik het wel goed dat de organisatie af en toe even vinger aan de pols houdt. Zeker in de begintijd gedroegen sommigen zich echt als typische ambtenaren. Elke dag begon toen nog met een koffieronde, waarbij de koffiedames een voor een koffie kwamen brengen op de gang. Je kunt je voorstellen dat, hoe verderop de gang je zat, des te langer dat duurde. Daarom kwamen sommigen pas om kwart over negen binnen, want dan kwam de koffie pas. Of dat ze eerst uitgebreid de krant gingen zitten lezen. Dat kan echt niet. Als je voor 32 uur op papier staat, moet je ook 32 uur werken, vind ik.’
Wat ga je doen met je pensioen?
‘Daar heb ik bij de UT een cursus van vier dagen voor gekregen. Ik dacht eerst: ‘Mein Gott, vier dagen praten over je pensioen, wat moet je er allemaal over zeggen?’. Maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb, want de cursusleider liet ons goed nadenken over wat er allemaal wegvalt. De gezelligheid met collega’s, jezelf nuttig voelen, een doel hebben, gewaardeerd worden, gezien worden… Hoe geef je daar straks invulling aan? Dat was wel even confronterend.
Maar ik heb genoeg te doen, want ik heb sinds deze week een puppy, Loulou, een cockapoo. Die moet ik nog helemaal opvoeden. Ik zit ook al een tijdje op pianoles, daar haal ik ook erg veel plezier uit. En je moet je hersens blijven uitdagen, hoorde ik een tijdje terug tijdens de Studium Generale lezing van Erik Scherder. Dus ik ben begonnen met een cursus houtbewerking. Ik heb al zelf een kruk gemaakt. Heel leuk, ik zeg weleens dat ik in mijn volgende leven timmervrouw wil worden.
Verder wil ik nog een camperbusje huren en daarmee rondreizen. Stel dat je ergens rijdt en een gasslang losraakt. Dat moet je dan zelf oplossen. Of dat ding waterpas zetten voor de nacht. Zo blijf ik bezig.
Ik wil komend jaar mijn zoon bezoeken. Die woont in Canada. De collega’s hadden geld bij elkaar gelegd om de vliegreis te betalen. Da’s toch fantastisch? Maar eerst moet Loulou opgevoed worden.’
