Een paar details weet hij nog over de studenten. ‘Het was een man met donker haar en een zwarte bril. De ander was een vrouw, misschien zijn vriendin. Ik meen dat zij een witte jas aan had. En ze had een witte telefoon. Daarmee belde ze 112.’
Anthony Green woont in Twekkelerveld. De dag van het incident weet hij precies, want 20 februari is zijn verjaardag. ‘Maar ik ben oud en alleen, had die dag geen bezoek’, zegt hij in het Engels. ‘Ergens tussen vijf uur ‘s middags en acht uur ’s avonds wilde ik de papierbak buiten zetten, maar besloot ter plekke te wandelen naar de Westerbegraafplaats. Daar zijn twee graven die ik regelmatig bezoek.’
Bij de ingang van de begraafplaats ging het mis. Green viel en stootte zich tegen het traliewerk. Met een bloedneus strompelde hij terug naar de Hengelosestraat, zwaaiend met z’n armen en roepend om hulp. ‘Mijn twee redders gooiden hun fietsen neer en renden naar me toe’, zegt hij. Green was ondertussen op de grond gevallen. ‘Ze verplaatsten me naar de groenstrook tussen fietspad en autobaan. De jongen ondersteunde daar mijn hoofd, het meisje belde meteen 112. Het moet een minuut of tien geweest zijn tot de ambulance kwam.’
De periode daarna is wazig voor Green. Eén ding knoopte hij zich echter in de oren. De dokter zei dat de twee studenten hem het leven hebben gered. Hadden ze niet zo snel gehandeld, dan was het anders afgelopen. ‘En daarom zoek ik hen’, zegt hij. ‘Als de studenten dit lezen en even stilstaan bij wat ze betekend hebben, is het al goed. Hun impuls om de fiets te laten vallen en te handelen is zó mooi, ik leef nog en kan revalideren. Als de jongelui dat willen, zou ik graag contact hebben om ze persoonlijk te bedanken. Want het gaat nu weer de goede kant op mij.’
Wie zich herkent in dit verhaal kan een e-mail sturen naar U-Today.
