Het is fris, deze zaterdagmiddag als UT-medewerkster Sakhya en Aadhar op het plein de Graaff, tegenover Picasso Jeans, staan. Het zijn niet hun burgernamen, ze prefereren spirituele namen. Sakhya en Aadhar zijn omringd met posters vol standpunten. Centraal is de leus ‘wij zijn de 99%’.
De beweging kent een lange voorgeschiedenis, legt Aadhar uit. ‘Eén procent is adel, waar men tijdens de Franse revolutie al korte metten mee maakte. Nu hebben we zwaar beloonde managementklasse, terwijl ze destructief bezig zijn.’
Het Twents Onderwijsmodel halen de twee ook aan. Volgens Aadhar geen onverdeeld succes en slechts geïnspireerd op geld. ‘Het nieuwe onderwijsmodel is er niet omdat we het allemaal zo goed en leuk vinden, maar omdat het economisch gunstiger is. Het is functionalistisch denken, maar is het ook een beter leermethode?’
In de beeldvorming is de Occupybeweging vrijwel alleen gericht tegen het kapitalisme, maar Aadhar legt uit dat de beweging veel breder is dan dat. ‘We proberen niet origineel te zijn, maar we proberen wel al die verschillende protesten te herenigen. Zo strijden we bijvoorbeeld ook tegen genetisch gemodificeerd voedsel en voor mensenrechten. Het liberaal kapitalisme is mislukt, het communisme is mislukt, het fascisme is mislukt en ga zo maar door. We hebben een ander systeem nodig. We zijn met een bewustzijnsrevolutie bezig.’
Hoewel Occupy nog op veel plekken aanwezig is, is de aanhang niet meer zoals dat eind 2011 was, erkent ook Aadhar. ‘Je hebt natuurlijk een eerste verliefdheid, dan geloven ze dat morgen alles verandert. Het kan best zijn dat de Occupybeweging zich over een half jaar niet meer zo noemt. De demonstranten in Oekraïne noemen zich geen Occupy. Dat is een bewuste keuze, want Occupy heeft meer in zijn mars dan alleen aansluiten bij Europa’. Deze uitspraak is tekenend voor wat de grootste uitdaging lijkt voor Occupy in zijn huidige staat: de zichtbaarheid van de beweging.
