Van Lieshout kan zich niets voorstellen van de anderhalf miljoen euro die het college wil bezuinigen op onderwijsondersteuning. `Hebben ze überhaupt een idee van wat dat de facto betekent? Als ik zo'n getal zie, voel ik puur ongeloof.' Hij vindt het streven van het CvB van eenzelfde soort als roepen: we willen volgend jaar het dubbele aantal studenten. `Maar nog los daarvan: ik voorzie dat centralisatie van boz-achtige diensten veel stroever gaat lopen. Ik heb in diverse visitatiecommissies gezeten en je ziet steeds dat zoiets misloopt. Je ziet ook vaak dat zo'n maatregel na een paar jaar weer teruggedraaid wordt.'
Van Lieshout snapt evenmin hoe het college door de diensten anders in te richten zoveel efficiencywinst denkt te kunnen halen. `Ik heb ook zeer grote twijfels bij zo'n shared service-model. De ervaringen daarmee met het facilitair bedrijf zijn uiterst beroerd.'
Van Lieshout baalt van wéér een reorganisatie. `Terwijl nog niet eens duidelijk is wat de vorige heeft opgeleverd. Dat is uiterst demotiverend voor mensen.' Hij ziet best dat er financiële problemen zijn, maar er zijn andere manieren om die op te lossen, denkt hij. `We kijken op de UT veel te weinig naar kosten en baten. Je kunt wel zeggen: we willen meer studenten, dus we starten een brede Engelstalige bachelor, maar levert dat wel meer op dan dat het kost?'
Van Lieshout beseft dat de opleidingsdirecteuren geen wapens hebben om het college tot andere gedachten te dwingen. `Over dit soort zaken heeft een opleidingsdirecteur op de UT geen mallemoer te vertellen. Ik maak me geen enkele illusie dat dit college zich wat aan zal trekken van deze kritiek. Dat klinkt misschien cynisch, maar eigen ervaringen hebben daartoe geleid.'
Bezuinigingen doen altijd pijn, realiseert ook Van Lieshout zich. `Maar het college had eerst een fatsoenlijke analyse moeten maken. Vijf miljoen, dat lukt niet met de kaasschaaf. Als je zo'n bedrag wilt bezuinigen, dan moet je verliesgevende activiteiten staken. Een simpel voorbeeld: de werving van internationale studenten. Op het moment dat zoiets je meer kost dan dat het je oplevert, moet je je afvragen of je dat wel moet doen.'
De nota is officieel een discussiestuk.
`Het is géén discussiestuk. Het is een in walgelijke managerstaal opgesteld spierballenstuk. Het is ook helemaal niet bedoeld als discussiestuk. Dat is een zoethoudertje.' Het personeel in zijn omgeving voelt zich volgens Van Lieshout `geschoffeerd' en `miskend'. `Er heerst een vervelende mineurstemming. Ik heb het ook zelden zo zout gegeten. De toonzetting van dat stuk is zo brallerig en ambtelijk. Dat maakt mensen al bij voorbaat boos. Het gaat er niet om dat er niets mag gebeuren dat mensen hun baan kost, maar dit is gebaseerd op kretologie. Ik vind het een tamelijk onverkwikkelijk gebeuren.'
Godfried van Lieshout: … brallerig …
