Roebana en Leine (o.a. Scapino) waren al eerder in de Vrijhof. Twee jaar geleden met de voorstelling 'Suite' en vorig jaar met 'The circle effect'. Met de laatste voorstelling hebben ze afgelopen jaar de Lucas Hovingprijs voor moderne dans gewonnen. Ze werd omschreven als 'een nieuw, prikkelend hoofdstuk in de moderne dans'. 'Glottisdans', die ze samen met Norton hebben gemaakt, overtrof volgens Isabelle Lanz (Trouw) zelfs nog 'The circle effect'.
Glottisdans bestaat in feite uit twee choreografieën: 'If we could only even if we could' van Leine & Roebana en 'Sub Rosa' van Paul Selwyn Norton. Zelf zeggen ze over deze samenwerking, dat 'de artistieke voorkeuren en denkrichting van de drie choreografen parallel lopen, al zijn ze gekoppeld aan uiteenlopende temperamenten, achtergronden en vaardigheden.'
Een eigen denkrichting in dans is een onduidelijk begrip. Margriet Oostveen (NRC) schrijft over hun voorstelling: 'Het centrum van iedere beweging is zoals bekend, het hoofd. Of een been vooruit wil, een arm geheven wordt, of een voet gestrekt, wordt daar beslist. Ledematen die op eigen kracht uit wandelen gaan komen alleen voor in bloederige griezelfilms. Wat Leine, Roebana en Norton bindt, is dat in hen werk alle onderdelen van het menselijk lijf een eigen hersenkwabje hebben dat hun motoriek bepaald. Een coördinerende instantie als het hoofd is er wel, maar staat machteloos tegenover voeten, vingerkootjes, kinnen, knieën, heupen en wat al niet, die in iedere richting dansen, maar zelden in dezelfde.'
Men moet het zich voorstellen als een lichaam, waar vanuit verschillende hoeken met kleine touwtjes aan getrokken wordt, vooral in richtingen, die onmogelijk of in ieder geval ongewoon lijken. Dat geeft een verrassend en soms vervreemdend effect, dat gelukkig ook mooi kan zijn, wanneer het mooi en vloeiend is. Eerdere voorstellingen geven aan, dat zowel de choreografen als hun dansers daar uitstekend toe in staat zijn.
De twee choreografieën van Broodje Cultuur hebben een ander, maar daarom niet minder interessant uitgangspunt. Beide choreografen zien de natuurkrachten als oorsprong van de beweging. In 'Uiara' exploreert Rose Akras de band tussen de natuurkracht van vrouw en water (foto). Uiara is de bekendste vrouwenfiguur uit de Braziliaans-Indiaanse mythologie. Rose Akras, van oorsprong Braziliaanse, levert met deze choreografie haar persoonlijke commentaar op de oude legende. Katrina Brown maakt 'Greenriverredriver' vanuit haar fascinatie voor de krachten van de natuur. Zij schept een collage van steeds veranderende sferen, beelden en 'landschappen'.
Een aantal jaren geleden nam de Vrijhof in haar beleidsplan het voornemen op om meer aan dans te gaan doen en dan met name moderne dans. De voorstellingen, die ze sindsdien hebben geprogrammeerd laten zien, dat dat een goede keuze was. Het waren snelle, boeiende voorstellingen vol spanning, humor, geweld, liefde en erotiek. Daarnaast natuurlijk mooie beelden, sterke muziek en schitterende decors. De betekenis is niet altijd direct duidelijk, maar wat geeft dat, wanneer de beelden zo mooi zijn. Een modern schilderij hoef je ook niet altijd te 'begrijpen' om het toch mooi te vinden.
Beide voorstellingen zijn te zien op maandag 20 november in de Vrijhof. Uiara/Greenriverredriver begint om 12.35 uur. Entree f5,-/f2,-, respectievelijk zonder en met CK/CJP/E-pas. Glottisdans begint om 20.15 uur. Entree voor die voorstelling is f7,50/ f4,-, respectievelijk zonder en met CK/CJP. Voor mensen met een Enschede-pas is deze voorstelling zelfs helemaal gratis.
In 'Uiara exploreert Rose Akras de band tussen de natuurkracht van vrouw en water.
