Zwarte muren, zwarte deuren, een zwarte stoel, een zwarte tafel en een zwarte canapé waren het decor van de toneelvoorstelling 'De gedaanteverwisseling', die afgelopen maandagmiddag bij Broodje Cultuur in de Vrijhof te zien was. Met zachte hardheid nam de jongeman Gregor het publiek mee in zijn wereld achter het scherm.
Na een volkomen donkerte begon de voorstelling met een kleine ronde spot, hoog boven in het toneel. In de spot het hoofd van een man. Hij kon zich niet meer bewegen. Zijn rug was zwaar geworden, zei hij. En hij moest er uit. Hij moest werken om voor zijn ouders en zuster te kunnen zorgen. Ze waren van hem afhankelijk. Hij moest er uit, maar hij kon niet meer. Hij kon niet meer opstaan.
Met veel moeite lukte het hem de deur van zijn kamer te openen. Hij wilde zeggen, dat het hem speet. Dat hij alsnog naar zijn werk zou gaan. Maar iedereen keek hem aan, alsof hij in één nacht in een beest veranderd was. Het was alsof er een scherm tussen hem en de rest van de wereld stond. Zijn familie sloot hem op in zijn kamer. Zijn zuster bracht hem eten.
Het eind van de monoloog was een vervelende stijlbreuk. De speler stapte uit zijn rol, en vertelde, hoe de familie de stad uitging op zoek naar een kleinere woning. De zuster was 'ondanks alles uitgegroeid tot een mooie vrouw'. Natuurlijk moest een slot als dit. De jonge man, een beest geworden verstoten, terwijl de rest van de wereld verderging, alsof er niets gebeurd was. Geheel in de stijl van Kafka. De wereld is slecht en hard, maar de meeste mensen leven gewoon door. Maar de woorden hadden niet door de acteur buiten zijn spel gezegd moeten worden. Het brak de sfeer.
