In de collegezaal nemen steeds twee robots het tegen elkaar op. Degene die binnen drie minuten de meeste schijven stapelt wint. Acht studenten met door vermoeidheid roodomrande ogen volgen gespannen de verrichtingen van hun mechatronische ontwerpen. De een regelt de afstandsbediening, een ander roept commando's: dicht, dicht, omhoog, omhooooog. Het publiek zit het puntje van zijn stoel. Inventech Twente 1995 lééft.
Concept
Het concept voor dit soort ontwerpwedstrijden is afkomstig uit de Verenigde Staten. Vorig jaar maakte een aantal UT-teams in Eindhoven kennis met het fenomeen. Een groepje WB-studenten was daarover zo enthousiast dat werd besloten het evenement ook in Twente te organiseren. Samen met een aantal leden van het jubilerende studiegenootschap Isaac Newton slaagden zij erin negen teams van elk twee ouderejaars EL- en twee ouderejaars WB-studenten te formeren.
Die kregen vorige week dinsdag de opdracht een schijvenstapelaar te bouwen uit een standaard 'toolkit'. Elektronische componenten werden op bestelling geleverd. Het devies naar aanleiding van eerdere ervaringen luidde: houd het simpel, het gaat erom dat het werkt. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, maar drie lange dagen en een nacht later staan dan toch negen totaal verschillende robots aan de start. Via een poule-systeem mogen ze allemaal tenminste twee wedstrijden spelen.
Hardop
In deze voorronden maken de favorieten zich bekend en vallen drie teams af. Daarna wordt een serie knock-out wedstrijden gespeeld. Tussen winst en verlies zitten soms luttele seconden, de zaal telt hardop af. De driekoppige jury is streng: de cilinders moeten in het vierkant staan en los zijn van de grijper.
Team drie ziet de finaleplaats aan zijn neus voorbij gaan omdat de 'harrie' (Highly Advanced Remote-controlled Robot for Inventech Experiments) het op het cruciale moment laat afweten. Koortsachtig speuren de elektrotechnici naar het haperende schakelingetje. Net voor de strijd om de derde en vierde plaats krijgen ze de robot weer aan de praat, zodat het team zich toch nog van deelname aan de nationale finale in Eindhoven verzekert.
Geometrie
Betrouwbaarheid en een minimale snelheid zijn de eerste voorwaarden voor een winnend ontwerp, maar daarna komt het aan op de geometrie. De meeste robots komen niet hoger dan negen schijven. Team één kan dankzij een slim kokerconcept echter maar liefst twaalf cilinders tegelijk stapelen en vervolgens in het vierkant plaatsen. In de tweede halve finale moet team negen dan ook machteloos toekijken hoe dit team elf schijven scoort, hoewelde eigen robot toch ruim binnen de tijd negen cilinders stapelt.
De torens die worden gebouwd zijn echter vrij instabiel. In de finale zitten bij team één een paar schijven dwars. Er gaan er maar acht tegelijk in de koker omhoog. Tegen de verwachting in wint team acht. Hans Bökkerink, Jasper van der Neut en Maarten Büchli kunnen het nauwelijks geloven. Tot een uur vantevoren dachten ze nog dat ze blij mochten zijn als het zou lukken één blokje te plaatsen. 'Het eigenlijke elektronische ontwerp was mislukt. We hebben de hele nacht doorgewerkt. Vanochtend om acht uur hebben we er maar iets simpelers van gemaakt', vertelt Maarten. Hun vierde teamgenoot, Eric Goorsenberg kon helaas alleen bij de eerste wedstrijd aanwezig zijn.
Naast de wedstrijdprijs is er ook nog de juryprijs. Die gaat, op basis van het stapelprincipe, naar het team van Paradoks. Zij gaan met de nummers één, twee en drie begin volgend jaar naar de nationale finale in Eindhoven. Daarin wordt gespeeld tegen teams van de twee andere technische universiteiten.
