Het eerste Broodje Cultuur van het nieuwe seizoen werd afgelopen maandagmiddag gevuld door 'Duet Siglette'. Sigurd van Lommel en Nicolette ten Bosch zetten een gedegen programma neer, vol ontroerende en leuke liedjes. Perfecte zang werd gecombineerd met een prettige uitstraling, waarbij de humor niet alleen in de tekst, maar zeker ook in de uitvoering lag.
Voorbeeld daarvan was het bekende lied 'Amor', waarbij hij op de piano ging zitten, terwijl zij piano speelde. Hij spreidde zijn benen. Steeds verder ging haar hoofd naar voren, terwijl er gewoon door gezongen werd. Via allerlei acrobatische toeren naderde het eind van het lied: zijn voet over de toetsen van de piano. Netjes afgemaakt.
Goede teksten hadden ze ook. Zo begon ze met een lied over een net gekochte telefoon. 'Maar niemand belt. Nu zou het kunnen, dat iedereen dood is. Maar dan zou God toch kunnen bellen, of misschien zijn zoon. Hoewel ik me ook wel weer voor kan stellen, dat die geen telefoon hebben.'
Een ander lied ging over de passende partner. 'Op ieder potje past een dekseltje, dus ook op dit potje. Maar ik ben al dertig jaar geleden op de tafel gezet, en nog steeds ... ' Het vet in haar potje was ransig en smerig geworden met een dikke korst.
Het was echter niet alleen humor. Soms werd het publiek ook even geraakt. De voorstelling ging over het vinden van de ware Jacob. De zoektocht daarna gaat niet altijd over rozen. Dat kwam ook naar voren in hun teksten. Zo zong zij over het alleen-zijn. Zij wilde iemand om van te houden. Hij beantwoordde haar ongestelde vraag: 'Maar ik ben er toch? Ik houd van je. Vriendschap is het mooiste, wat er bestaat. Je hebt zoveel vrienden.' Maar zij wilde ook dat extra, dat alleen een geliefde je kan geven.
Het publiek gunde ze een tweede terugkomst. Maar ze hadden zelf voor een einde gezorgd. De telefoon ging. De nieuwe telefoon ging. Nu ze weg waren, ging de telefoon. Ze kwamen niet meer terug. Helaas.
