Wij willen prenataal seksen. Of liever nog pre-embryonaal, wat zoveel betekent als seksen voor de bevruchting, ofwel seksen voor de sex. Melkveehouders kennen daar een trucje voor. Het is een variatie op de periodieke onthouding. In plaats van de vraag wanneer in de cyclus van de vrouw je het mag doen om geen kinderen te krijgen, beantwoorden zij de vraag wanneer in de cyclus van de koe je de k.i. moet bellen om meer vaarskalfjes te krijgen.
Het principe hierachter is vrij eenvoudig. Het geslacht van de kroost wordt bepaald door de spermacellen van de vader. Er zijn mannetjes- en vrouwtjescellen. De mannetjes zijn sneller, maar de vrouwtjes leven langer. Dat is ook later zo, maar in wezen is dat onderscheid bij de erectie al aanwezig. Bij lozing (wenn's los geht, zeggen de Duitsers) sprinten de zaadjes de baarmoederhals in, als Friese schooljongens op zoek naar het ei.
En nu komt de cyclus van de vrouw om de hoek kijken. Heeft de ovulatie nog maar net plaatsgevonden, dan bevindt het eicelletje zich nog ergens in de baarmoederhals. De mannetjes komen daar als eerste, en de brutaalste onder hen zal versmelten tot een gezonde knaap. Het eerste kievitsei wordt ook zelden door een meisje aangeboden.
Vindt de lozing wat later in de cyclus plaats, dan heeft het eitje zich al ergens diep weg in de baarmoeder genesteld. De mannetjes voorop spurten de spermacellen de baarmoederhals weer in, maar als ze aan het eind daarvan nog steeds geen ei hebben gevonden, storten de mannetjes uitgeput en teleurgesteld ineen. De vrouwtjes zwemmen echter gestaag door, en de gelukkigste onder hen wordt de tweede helft van de zo gewenste dochter.
Je kunt natuurlijk ook naar de kliniek gaan. Maar met menige veehouder heb ik een sterke voorkeur voor de hierboven beschreven natuurlijke methode. Er komen geen vreemde handen aan te pas. Het verhaal spreekt meer tot de verbeelding. En werken doet het netzomin.
