Docent was die avond Theo Jurriens, astronoom van huis uit en coördinator technische wetenschappen bij de Rijksuniversiteit Groningen (RUG). Met af en toe een vleugje gortdroge humor, onderwees hij zijn gehoor over kometen. Sterker nog, hij drong er bij de aanwezigen op aan een komeet te ontdekken of terug te vinden, zoals komeet-spotters het noemen als het een exemplaar betreft dat een gesloten baan beschrijft en dus eens in de zoveel tijd langskomt. Tevens instrueerde hij hen nimmer een sterrenkundige waarneming te doen zonder de exacte tijd en windrichting te bepalen.
Bakerpraatje
Tijdens het tiental lezingen dat Jurriens jaarlijks geeft, wordt hem vaak gevraagd of het bakerpraatje over de Volle Maan klopt. Omdat, voor zover bekend, onderzoek hiernaar ontbreekt, ging hij zelf op zoek naar bewijs.
Statische gegevens van geboortedata bleken in elektronische vorm moeilijk leverbaar door gemeenten of het CBS. De Centrale Studentenadministratie van de RUG bracht uitkomst. Daaruit haalde hij ruim 63.000 geboortedata tussen 1900 en 1977 van (ex-)studenten. Bij iedere verjaardag berekende de computer de maanfase.
Dit resulteerde in een grafiek die geen misverstand mogelijk maakt: bij Nieuwe en bij Volle Maan is duidelijk sprake van twee pieken. Heeft dit hemellichaam werkelijk magische krachten?
Nee, blijkt onomstotelijk uit een tweede grafiek. De fase van de maan tegen de tijd is namelijk een sinusachtige functie: de aanwas verloopt dus niet evenredig met het aantal dagen van een maand. Het is simpel gezegd, langer Volle maan en Nieuwe Maan dan iets daartussenin. Wordt het aantal geboorten uitgezet tegen de 'ouderdom' van de maan, het aantal dagen na de Nieuwe Maan, dan ontstaat een vrijwel horizontale lijn.
Jurriens publiceert de resultaten van het onderzoek in het aprilnummer van het 'Tijdschrift voor Verloskundigen'.
