Al vijf jaar zijn ze bij elkaar in een redelijk constante bezetting. Bas stond samen met toetsenist Jeroen de Waal aan de basis van de band. De drummer kwamen ze tegen bij een workshop, de basgitarist liepen ze in de gang tegen het lijf. Het ging eigenlijk allemaal vanzelf. Aan het eerste optreden op een flatfeest in de Calslaan danken ze hun merkwaardige naam.
Bas: 'We moesten iets verzinnen en het feest had een Arabisch havencafé als thema. De naam slaat verder nergens op. Er is niemand die heel dik is ofzo. Wij hadden wel een zwak voor huppeldepup and huppeldepup.'
'Daarna hadden we de mazzel dat we op de Pythische Spelen mochten optreden. We speelden op donderdagavond vanaf tien uur in De Kater, beter kun je het niet krijgen. Het was stampvol, beregaaf. Het sloeg zo aan dat we de volgende avond weer mochten.'
Het volgende optreden liet een aantal maanden op zich wachten. Jeroen: 'In het begin waren we een van de vele campusbandjes. Er gaat een tijdje overheen voordat je wordt gevraagd. Maar uiteindelijk hebben we nooit zelf voor optredens hoeven werven.' Fat Abdul is ook altijd een echte campusband gebleven. Basgitarist Maarten van der Steen: 'Als je ergens anders wilt spelen moet je actief werven, dat wilden we niet.'
Bovendien was het altijd de bedoeling een feestband te zijn. Daarop is ook het repertoire ingesteld. Bas: 'We hebben altijd covers gespeeld. Als je naar een feest gaat is het veel gaver als iedereen mee kan zingen.' Ze omschrijven hun repertoire als pop uit de jaren '80. Jeroen: 'Wij hebben altijd geprobeerd niet-standaard nummers te spelen.' Maarten: 'Niet de standaard drie-akkoorden muziek.'
Over nieuwe nummers wordt gestemd. Ruzies kunnen de drie bandleden zich niet herinneren. 'Daar zijn we veel te democratisch voor.' Na Fat Abdul zal het moeilijk worden te aarden bij een andere band. Bas: 'Als je af en toe met andere mensen speelt moet je zoveel uitleggen en er zijn altijd problemen.' Jeroen: 'Andere bands krijgen altijd ruzie over hoe ze het geld gaan verdelen of de rol van de zanger of zoiets. Ik kan nooit meer in een andere band spelen.' Maarten: 'Nee, dan voel je elkaar niet aan en het is vast niet zo gezellig.'
Dankzij die goede sfeer is Fat Abdul een van de meest bekende campusbands geworden. Bas: 'We hebben de mazzel gehad dat we lang bij elkaar zijn gebleven. Bovendien hebben we veel opgetreden op grote feesten.' Maarten: 'Soms zei een vereniging: we hebben jullie de vorige keer ook al gehad, weten jullie geen andere band? Dan gaf je wat namen door, maar uiteindelijk kwamen ze toch weer bij ons.'
Ondanks een duidelijk keuze voor covers bleek het ontstaan van eigen nummers onvermijdelijk. Bas: 'Dan heeft iemand ingeplugd in de studio en gaat 'ie zitten pielen. Vervolgens gaat iemand anders meepielen. Soms gebeurt er niks. Maar als het goed klinkt komen de zangeressen met een tekst en ontstaat er een nummer. Als het publiek na een jaar zo'n zelfgeschreven tekst meezingt is dat echt het mooiste wat er is.'
Vorig jaar heeft de band een cd met eigen nummers ('Seven fat Originals') uitgegeven in eigen beheer. De kosten voor de oplage van vijfhonderd stuks zijn betaald uit de bandkas waar altijd alle opbrengsten in werden gestopt. Inmiddels zijn er meer dan vierhonderd cd's verkocht. De rest is uit de handel gehaald, die is voor de kleinkinderen.
'Seven fat Originals' was het begin van het afscheid en moet niet wordenbeschouwd als een poging 'professioneel' te worden. Maarten en Jeroen zouden dat zelfs nooit overwegen. Bas heel misschien, maar: 'Er zijn zoveel bandjes die zo waanzinnig goed zijn, zo getalenteerd. Toch wordt het nooit wat.' Dus moet er nu worden afgestudeerd. Fat Abdul & His Funky Camels zullen nooit meer pielen.
Fat Abdul repeteert voor zijn laatste optreden
