Haar kantoor doet vermoeden dat Patricia Willemsen (29) een globetrotter is. Aan de muur hangt een enorme wereldkaart, in de vensterbank staan souvenirs uit alle werelddelen. Beeldjes uit Afrika, Wajangpoppen uit Indonesië, een koord met stoffen vogeltjes uit India. In gedachten zie je haar met tropenhelm op safari, in gebatikt gewaad op een sawa, met opgerolde broekspijpen in de Ganges.
Maar schijn bedriegt. Willemsen is course manager bij de TSM Business School, het MBA-instituut dat huist in de Drienerburght. De spulletjes in de vensterbank zijn geschenken die ze van cursisten heeft gekregen. Elk jaar neemt ze dertig cursisten onder haar hoede, uit alle delen van de wereld. Willemsen noemt zichzelf de spil van de club, organisatorisch, maar in zekere zin ook sociaal.
De organisatie is een dagtaak. 'Ik ben een voltijds regelneef', vertelt ze. 'Tussen januari en april werf ik de nieuwe groep. Die start in augustus. Voor die tijd voer ik selectiegesprekken, vraag ik subsidies aan, rond ik onderwijsevaluaties af. Met docenten uit Twente, Eindhoven, en Groningen maak ik afspraken voor het komende jaar.'
Intussen houdt ze wekelijks spreekuur voor studenten van de lopende cursus. 'Inderdaad', zegt ze, 'dat overlapt elkaar.' Grote en kleine problemen komen tijdens die sessies boven tafel. 'Gisteren was er een Chinees die met basketballen z'n enkel had gebroken. Heel sneu. Vorig jaar hadden we een Tanzaniaan die elke dag drie kwartier door de krakende vorst moest fietsen. Vreselijk vond-ie dat. Voordien had hij nog nooit een sjaal omgehad.'
Willemsen heeft uitzicht op de zogeheten 'MBA-flat', een toren waarin zeventien cursisten wonen en onderwijs krijgen. Ze zit dus dicht bij haar pappenheimers.
