Ze is de baas en haar coup zit zo goed, dat we het liefst meteen zouden plaatsnemen voor een van de spiegels: Ina Valkenburg, 34 jaar, campuskapster sinds 1989. Haar salon - klein, pas op je hoofd, maar fijn - heet De Barreboks. 'Beter dan Chez Ina of Coiffure Valkenburg, toch?', vraagt ze. Of liever: deelt ze mee, terwijl ze een exemplaar van het Bargoens woordenboek over de kapperssalon-tafel schuift. Wij zoeken op: barrebokken
'Koffie en een paaseitje?', vraagt ze. We pellen ons eitje en constateren dat de campus haar jong heeft gehouden. 'Het knippen van studenten heeft een aantal voordelen. Je hoeft bijvoorbeeld niet naar buurtroddels te luisteren. Vrouw die vertelt dat Stien van driehoog-achter vreemd is gegaan, terwijl Stien in een hoek onder de droogkap zit. Dat soort dingen.'
In De Barreboks staat geen droogkap, en dat moet zo blijven. 'Geen geknoei met permanentvloeistof, kleurspoeling of verf', zegt Ina met een vies gezicht. 'Allemaal chemische troep.'
'En gelukkig veel te duur voor studenten,' vult een man met een imposante snor aan. Hij is gestoken in een NS-uniform, maar stelt zich voor als de tuinman. 'Ik verricht wat hand- en spandiensten in- en rondom de salon', zegt hij. 'Kleine klusjes, zoals het opvegen van lokken. In ruil daarvoor kookt Ina 's avonds mijn eten.'
De kapster heeft inmiddels een klant onder handen, en lacht uitbundig van achter uit de zaak. 'Ben is mijn man, hoor', roept ze. 'Niet dat jullie denken dat...' Wij denken niets. Wel moet Ben voor straf in de stoel. Zijn snor moet eraf voor de foto.
