Meestal kocht ik een tweedehands pc. Van een nerderige huisgenoot ofzo. Met alle programmatuur er al op. Scheelde een hoop ingewikkeld genstalleer. Al die vragen waar je telkens weer antwoord op moet geven. Do you want dit? Do you want dat?
'Geef mij maar gewoon Wee-Pee-vijf-punt-één voor DOS! Meer heb ik niet nodig', riep ik altijd op verjaardagsfeestjes als er weer eens te veel en te lang over de onbegrensde mogelijkheden van Word werd gepraat. 'Want wat is er inspirerender en rustgevender dan het diepblauwe scherm met de zachte dikke witte letters. Alleen onderin lichten bestandsnaam, document-, pagina-, regel- en positienummer op. Net genoeg informatie om een beetje te weten waar je mee bezig bent.'
Niks geen schreeuwende icoontjes. Niks geen super overbodige tips voordat je kunt beginnen met typen. Niks geen menubalken waardoor de effectieve-regel-ruimte op je scherm met de helft wordt gereduceerd. En al helemaal geen uren durende opstartprocedures. Eerst de computer aan. Daarna Windows aan. En daarna pas Word aan.
Natuurlijk, Windows heeft ook z'n voordelen. Zeker de moderne NT-variant op de UT-computers doet't heel goed. Vooral het slepen is een aardigheid, heb ik pas ontdekt. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt je bestanden wel ergens heen slepen. Er zijn dagen dat ik alle computers van de UT afstruin om te kijken of er nog wat te slepen valt. Echt. Je kunt mij niet gelukkiger maken dan door je computer open te zetten.
Ja zeker, Windows heeft ook zo zijn voordelen, dat ontken ik niet. Alleen het milieu hè, het milieu. Mijn Word-bestanden zijn minstens twee keer zo groot als mijn WeePee-files. Terwijl er absoluut dezelfde hoeveelheid tekst in staat. En dat zijn toch allemaal extra nullen en enen, denk ik dan. Allemaal extra stroompjes. En stroompjes zijn nog steeds niet goed. Wee-Pee-vijf-punt-één voor DOS is dus, in vergelijking met Word, niet alleen een super inspirerende type-programma, het is ook nog eens veel minder milieubelastend.
Volgende week: Jan Melief
