'Grüss Gott, mit Agaath van den Ende aus Holland, ich...' Klik. Tuut-tuut-tuut. Hoorn op de haak gesmeten. Nou moe?! Ander nummer proberen. 'Grüss Gott, ich suche ein Zimmer in München.' Het blijft even stil. 'Bist du ein Wochenendheimfahrer?' Een watte?? 'O, een 'weekend-naar-huis-reiziger', nee dat ben ik niet. Ik zoek een permanente stek voor drie maanden in verband met mijn stage bij Siemens.' Het valt niet mee. Tientallen telefoontjes levert slechts één optie voor een kamer op. Met die magere oogst reis ik naar München.
'Als u dit formulier even wilt tekenen, en hier en dan deze nog.' Het is een drukte van belang op de personeelsafdeling van Siemens. We schrijven 1 februari 2000 en vandaag beginnen er weer enkele tientallen stagiaires bij dit immens grote bedrijf. Van elke persoon zijn zo'n vijf krabbels nodig. Voor de stagevergoeding, de huursubsidie, de verzekering en ga zo maar door. Maar het leukste van die dag moet nog komen: het aanmelden als inwoner van München, bij het Einwohnermeldeamt. Inmiddels heb ik een kamer gevonden dus het wordt tijd om me aan te melden. Grappig trouwens, hoeveel Duitse woorden ontstaan zijn door losse woorden aan elkaar te rijgen. Niet te vertalen.
Bij het 'Einwohnermeldeamt' gaat alles op naam en daarmee beginnen direct de problemen. Zo is er een afdeling 'A tot en met D', een afdeling 'E tot en met H', etcetera. Mijn achternaam is 'Van den Ende' en ik heb geen idee of ik dan bij de E of de V moet zijn. Ik gok op de E, wacht braaf een uur mijn beurt af en wordt dan alsnog naar de V gestuurd. Zucht. Het is een dag van rustig blijven, formulieren tekenen met de meest onzinnige vragen zoals 'wat is het beroep van uw moeder?' en vooral een dag van verbazing over de enorme berg formulieren die er bestaat. Er zijn zelfs formulieren die je moet tekenen als bewijs dat je een ander formulier niet nodig hebt.
Als toetje mag ik nog bij de bedrijfsarts langs die mij vraagt waarvoor ik zoal ingeënt ben. Pardon? Dat is meer dan tien jaar geleden! 'Voor de hele mikmak,' antwoord ik, maar daar neemt hij geen genoegen mee. Ik zucht nog maar eens diep, beloof plechtig dat ik het na zal vragen, maar heb nooit meer wat van me laten horen. Het is wel goed met die rare Duitsers.
Zo gaat de eerste dag bij Siemens voorbij, zonder een minuut gewerkt te hebben. De tweede dag moet ik wel aan de slag en al snel krijg ik het spaansbenauwd. Is dit mijn toekomst? Iedereen zit de hele dag muisstil achter zijn computertje te werken. Om kwart over elf wordt er al geluncht. Voor de goede orde: zo'n lunch bestaat uit een complete warme maaltijd. Zie dat maar eens weg te werken zo vroeg op de dag! Toch leer ik dat snel. Ik moet wel, want om twaalf uur zijn we terug op de kamer en dan wordt er onafgebroken doorgewerkt tot vijf of zes uur. Gelukkig heb ik de beschikking over e-mail, anders zou ik deze saaie dagen absoluut niet overleefd hebben.
Het werken is dus geen succes maar alles daarbuiten des te meer. Zo ligt München op nog geen honderd kilometer van Garmisch-Partenkirchen, het bekende skigebied. Na alle mooie verhalen van collega's die elk weekend gaan skiën, besluit ik het ook eens te gaan proberen. Ik krijg les van een Belg en al snel heb ik de smaak te pakken. Het skiën gaat mij beter af dan ik verwacht had, ook al beland ik af en toe ongewenst in de 'Tiefschnee'. Remmen in volle vaart blijkt niet zo gemakkelijk.
Eind april mag ik nog meegenieten van de 'Frühlingsfeste', vergelijkbaar met de beruchte 'Oktoberfeste', waar elk jaar duizenden mensen van heinde en verre op afkomen. In grote feesttenten zitten de mensen aan lange tafels te zingen en te drinken. Bier is alleen per liter verkrijgbaar maar de enorme pullen lijken erin te gaan als Amsterdammertjes. Geen wonder dat de massa al snel op de banken staat te springen. 'Anton, Anton!' schreeuwen weuit volle borst en de band speelt Anton. Telkens opnieuw, de hele avond door. Tussendoor komt er ene Harry het podium op. Met een literpul in zijn hand. De band begint te spelen en Harry zet het glas aan zijn mond. Dan begint hij te drinken. Tot onze verbazing drinkt hij aan één stuk door, tot de pul leeg is. Het publiek gaat uit zijn dak. Wat een vent! Maar de act is nog niet af. Harry stapt naar de microfoon en laat een harde boer. Nu joelen we nog harder en Harry heeft het helemaal gemaakt. Velen van ons komen die avond ladderzat thuis. Typisch zo'n ervaring van het soort: je moet alles een keer meegemaakt hebben.
Naast de bierfeesten is er gelukkig ook hoogstaander vermaak te vinden in en rondom München. Een droom komt uit als ik met vrienden sprookjeskasteel Neuschwanstein bezoek, het meest gefotografeerde kasteel van Duitsland. Niet alleen het kasteel zelf is schitterend, maar ook de ligging op de top van een rots omringd door meren is wonderschoon. In München zelf vind je vele musea waar je niet snel uitgekeken raakt, zoals bijvoorbeeld het Deutsches Museum met zijn oude vliegtuigen en auto's. Het verbaast mij dat München hier in Nederland zo onbekend is, want deze stad en haar omgeving heeft zo ontzettend veel te bieden dat zij wat mij betreft zeker kan concurreren met Londen en Parijs.
Agaath van den Ende,
op stage in München
