 |
| Marc Pichel. Foto: Gijs van Ouwerkerk |
Zijn achternaam is Spaans, zijn vader Chinees/Indonesisch, zijn moeder Nederlands/Belgisch en zelf heeft Marc Pichel (26) nooit langer dan een paar jaar op dezelfde plek gewoond. Dus de vraag waar zijn wortels liggen is lastig. Dan voelt Harderwijk, waar hij vijf jaar heeft gewoond, nog het meest als zijn thuis. Vorig jaar besloot de derdejaarsstudent naar Enschede te verhuizen. Al snel werd hij actief binnen de besturen van Aziatische vechtsportvereniging Arashi, Young Amnesty Enschede en Young Kivi Niria. Want betrokken zijn is hem door zijn ouders met de paplepel ingegoten.
Zijn ervaringen tijdens zijn jeugd in het buitenland hebben hem gemaakt tot de actieve student die hij nu is. Zo'n tien jaar geleden werden Marc's ogen geopend. Met zijn vader bezocht hij toen sigaretten- en textielfabrieken in Singapore en Indonesië. Wat hij daar heeft gezien staat nog steeds op zijn netvlies gebrand. `Daar zitten honderden vrouwen sigaretten te vullen of kleren te naaien omdat mannen daar zogenaamd niet geschikt voor zijn. Zij hebben maar één keus: werken. Vaak zijn zij van hun dorp naar de stad verhuisd in de hoop het beter te krijgen. Werkgevers kunnen hen afpersen want werken doen die mensen toch wel, simpelweg omdat zij moeten eten.'
Bij die eerste ervaring met onrecht bleef het voor Marc niet. Maar tot zijn verbazing zwakt zijn `geschoktheid' steeds iets meer af. `Niet dat ik immuun ben geworden hoor. Het is belangrijk dat ik me blijf realiseren dat die situatie niet normaal is. Wij werken hier om te leven maar zij werken om te overleven, dat is een heel ander perspectief.'
Marc maakt zich vooral zorgen om de positie van vrouwen in het buitenland. Daarom heeft hij zich tijdens Internationale Vrouwendag op 8 maart samen met Amnesty International hard gemaakt tegen vrouwenonderdrukking. Met een zogenoemde awareness actie vroegen zij aandacht voor vrouwen in Colombia die gebruikt worden als oorlogswapen en voor vrouwen in Congo die gebukt gaan onder de oorlog. Op de Enschedese markt deelden zij aan passerende vrouwen rozen uit met een kaartje waarop een handtekening gezet kon worden.
Een geslaagde actie, vertelt Marc. `Want veel vrouwen zeiden: ik wist wel van de situatie maar ik wist niet hoe ik moest helpen. Dat is ook mijn doel, de ogen openen van mensen. Pas als mensen zich er bewust van zijn dat iets bestaat, kunnen zij daar iets aan doen.'
Zelf zag hij in februari nog hoe schrijnend de situatie van vrouwen in Bangladesh is. Marc bezocht zijn vader die daar momenteel werkt. In plaats van vakantie te vieren bezocht hij, gewapend met zijn fotocamera, krottenwijken. Daar verbaasde de student zich over het feit dat vrouwen vaak niet mogen werken van hun man. `Ook al wonen ze in sloppenwijken. De man wordt geacht in elke situatie zijn vrouw te onderhouden. Dat is voor mij moeilijk te begrijpen.'
Ook sprak hij met een docente die als een van de weinige vrouwen werkt op een middelbare school. De mannelijke docenten daar hebben weinig ervaring met vrouwen en voelen zich bedreigd. Daarom schreven ze de docente in een gezamenlijke brief dat haar lessen over bijvoorbeeld socialisme gevaarlijk waren en opstanden konden veroorzaken. Zij was daar kapot van, vertelt Marc. `Als je zo wordt benaderd door je collega's dan voel je je als docente natuurlijk niet meer thuis.'
Volgend jaar hoopt Marc af te studeren maar vrijwilligerswerk zal altijd deel uit blijven maken van zijn leven. Als hij daar van zou kunnen leven zou hij dat zelfs fulltime willen doen. Want zijn ambitie ligt niet bij veel geld verdienen en een dure auto kopen. Laatst hoorde hij over Hands on Network, een Amsterdams initiatief waarbij vrijwilligers alleen vrijwilligerswerk doen op een moment dat het hen echt uitkomt. `Daar zou ik graag een vestiging van willen oprichten in Enschede, maar eerst maar eens mijn studie afmaken.'
