Terug naar het begin van de avond. Sportzaal 1 op de campus is het decor van een twintigtal boogschieters van Sagittarius, die twee uur lang de vijf blazoenen (de ‘roos’) onder vuur nemen. Ik wist vooraf niet zo goed wat ik me bij de sport moest voorstellen, behalve dat ik me als een soort Robin Hood al schietend door de zaal zou bewegen. Een illusie, zo blijkt. Veiligheid is in deze sport het allerbelangrijkst en er is geen mooie jonkvrouw die gered moet worden.
Veiligheid
“We beginnen met het materiaal en de bescherming”, zegt Dirk Nijenmanting, al dertig jaar boogschieter en sinds veertien jaar de trainer van Sagittarius. Hij schroeft voor mij een boog in elkaar met 26 pond trekkracht, wat ongeveer gemiddeld is. Borst- arm- en vingerbescherming, een sling, werparmen, handvat, vizier. Hij somt het allemaal moeiteloos op. Maar voordat ik ook maar een pijl mag lanceren, geeft hij een veiligheidsinstructie.
“Als een pijl een (wedstrijd)boog verlaat, haalt hij in de eerste meter al 250 kilometer per uur. Over negentig meter verliest de pijl slechts vijf procent van die snelheid. Hij kan zelfs een kogelvrijvest doorklieven.” Ik slik even. Ik snap nu waarom veiligheid boven alles gaat. Alle leden blijven ten allen tijden achter de schietlijn in de sportzaal en wachten tot iedereen zijn drie pijlen afgevuurd heeft. Op commando van Dirk haalt iedereen vervolgens zijn pijlen uit het blazoen. Of nouja, in mijn geval soms van de vloer af.
Techniek en concentratie
Dat alle begin moeilijk is, blijkt maar weer. Mijn blazoen staat in het begin op tien meter afstand. “Maak je lang, strek je arm in de juiste hoek en hef je achterste arm omhoog. Laat met een gecontroleerde beweging de pees los, houd je lichaam in balans.” Mijn eerste pijlen raken het bord waarop het blazoen is bevestigd, maar volgens mij is dat meer geluk dan kunde. “Boogschieten draait vooral om techniek en concentratie. Heb je de techniek volledig onder controle, dan kan je al een twee keer zo zware boog aan.”
Ik merk dat het schieten stapje voor stapje iets beter gaat. Dirk merkt dat ook, want het blazoen mag een stuk naar achteren. “18 meter, de officiële indoorafstand. Outdoor schiet je vanaf dertig tot negentig meter.” Veel van mijn pijlen treffen het blazoen dichtbij elkaar, maar wel een eindje van het midden. “Geeft niet, dat is goed. We moeten dus alleen het vizier iets anders afstellen.” Ik mik bewust iets links van het blazoen en tracht zo het midden te raken. Zonder succes en bovendien heeft Dirk dat meteen door. Maar ik merk al met al dat het boogschieten echt een kick geeft.
Opbloeiende vereniging
Terwijl Sebastiaan la Fleur (21, Technische Informatica) na afloop van mijn vertoonde schietkunsten instructies geef hoe ik de boog weer zorgvuldig uit elkaar haal, praten we nog wat na. “Sagittarius was een paar jaar geleden op sterven na dood”, weet hij. “De vereniging had nog geen tien leden. Gelukkig zijn we erg aan het opbloeien, we zitten nu op 37. Aan de laatste introductie hielden we liefst 21 nieuwe leden over, dus ik denk dat we het als bestuur goed doen. We houden interne wedstrijden en schieten vanaf begin oktober in wedstrijdverband tegen andere verenigingen. In het oosten heeft Sagittarius als enige een A-status voor die wedstrijden. Dat betekent bezoek van officials van de bond en officiële regels en kleding. De verenging is bovenal ook erg gezellig. Boogschieten is echt een sport voor individualisten. Een doesport, geen kijksport. Maar daaromheen komen we graag bij elkaar. En we schieten altijd. Zelfs tussen kerst en oud en nieuw, als de campus compleet uitgestorven is. Dat vinden de buitenlandse studenten erg prettig. Bij boogschieten vergeet je even alles om je heen, dat is misschien wel het grootste pluspunt van de sport.”
Lid worden? Bezoek de website van Sagittarius.
Tekst: Jochem Vreeman | Foto's: Gijs van Ouwerkerk
