Het ondernemersechtpaar dat achter de ‘Stichting Warm Nest Foundation’ zit, wil graag vertellen over de structurele schenking aan de UT-wetenschappers, maar wel anoniem blijven. ‘We zijn erg selectief in de doelen die we steunen en steken er veel tijd en energie in. Te veel ruchtbaarheid en ik vrees dat we overvraagd worden’, aldus de echtgenoot van het stel.
Bij toeval ontstaan
De connectie met de UT-wetenschappers ontstond pakweg tien jaar geleden bij toeval, vertelt hij. ‘Ik ben zelf techneut en studeerde in Delft. Een goede vriend die aan de UT studeerde vroeg of ik mee wilde naar een alumnibijeenkomst op de universiteit. Daar waren vier praatjes van leerstoelen die sponsoring zochten.’
'Het was misschien op het eerste oog niet het meest sexy onderzoek. Maar het verhaal sprak me wel aan'
Tijdens die bijeenkomst sprak ook Michel van Putten, hoogleraar klinische neurofysiologie en neuroloog in het MST, over zijn onderzoek naar zuurstofgebrek in hersenen en het functioneren van neuronen onder invloed van externe prikkelingen. ‘Het is niet dat we in onze nabije omgeving iemand hebben die patiënt is, of iemand die overleden is als gevolg van zuurstofgebrek in de hersenen. Het was misschien op het eerste oog niet het meest sexy onderzoek. Maar het verhaal sprak me wel aan. Ook om mezelf in de materie te verdiepen’, aldus de weldoener.
‘Ik vond het bijzonder fascinerend dat het onderzoek plaatsvond aan de hand van levende cellen van ratten, waarvan de hersenen veel op die van de mens lijken’, vervolgt hij. ‘Wat gebeurt er als je die cellen minder zuurstof geeft en die vervolgens weer probeert te activeren met medicijnen? Het viel me op hoe hard daaraan werd gewerkt. Daarom besloten we de leerstoel – in eerste instantie nog als particulieren, later als stichting – financieel te steunen. Het contact werd dan ook snel gelegd, mede met dank aan het universiteitsfonds.’
Korte lijntjes
Het echtpaar steunt via hun stichting nog veel meer goede doelen, onder andere in Nepal en op het gebied van natuurontwikkeling in Nederland. Ook ander medisch onderzoek in Nederland kan op financiële steun van het altruïstische echtpaar rekenen. Toch is het lijntje met de UT-wetenschappers sterker dan met de andere projecten. ‘We zitten er dichter op. Het zijn gewoon erg leuke mensen om contact mee te hebben. We zijn zelf oosterlingen, dus voelen ons ook thuis in Twente. Wat ons bovendien aanspreekt is dat zowel Michel van Putten als Jeannette Hofmeijer niet alleen hoogleraar zijn aan de UT, maar ook neuroloog in een ziekenhuis. Hun onderzoek is geen wetenschappelijke hobby, want de toepassing richting de patiënt is bijzonder dichtbij.’
'Wat hebben we eraan als we aan het eind van ons leven veel geld op de bank hebben staan?'
Minimaal jaarlijks bezoekt het echtpaar de TNW-vakgroep klinische neurofysiologie. ‘Om te zien hoe het gaat en om kennis te maken of bij te praten met de stafleden.’ Het echtpaar verhoogde in 2023 hun jaarlijkse bijdrage van 30 duizend euro naar 100 duizend euro, zodat de vakgroep een promovendus kon aanstellen. Bemoeien met de inhoudelijke koers van het onderzoek, dat wil het echtpaar absoluut niet. ‘Nee, hooguit dat we uit gezonde interesse vragen stellen. Ik blijf natuurlijk een techneut in hart en nieren.’
‘De wereld beter maken’
Het geven aan goede doelen en steunen van wetenschappelijk onderzoek, dat is voor het ondernemersechtpaar een logisch gegeven. ‘Met geld kun je mooie dingen doen. We vinden het belangrijk om ons geld uit te geven aan zaken die de wereld beter maken, die de mensheid ten goede komen. Wat hebben we eraan als we aan het eind van ons leven veel geld op de bank hebben staan?’
Voorlopig gaat het steunen van de UT-vakgroep dan ook gewoon door. ‘Natuurlijk. Zolang het geld zinvol besteed wordt zien we geen enkele reden om hiermee te stoppen.’
Hoogleraar Michel van Putten: ‘Onderzoek mede mogelijk door donatie’
Hoogleraar klinische neurofysiologie Michel van Putten spreekt van een ‘bijzondere connectie’. ‘Dit echtpaar maakt het via hun donaties al jarenlang mogelijk een belangrijk deel van ons onderzoek uit te voeren. Daar ben ik zeer dankbaar voor. In eerste instantie konden we junior-onderzoekers aannemen, met de huidige steun zelfs een promovendus en een postdoc.’
Het jaarlijkse bezoek van het echtpaar – met een etentje en bijpraten over de laatste ontwikkelingen – is volgens Van Putten altijd een bijzonder plezierig weerzien. ‘Ze snappen erg goed waar we mee bezig zijn en waarom: onderzoek met een duidelijke medisch-klinische impact. Bovendien hebben we ook een persoonlijke klik, met onder andere gedeelde passies voor muziek.’
Het onderzoek van Van Putten en zijn collega’s richt zich op twee specifieke ‘klinische uitdagingen’: de effecten van zuurstoftekort in de hersenen en epilepsie. ‘We willen beter begrijpen hoe we hersenschade door zuurstoftekort kunnen beperken, bijvoorbeeld met chemische of elektrische stimulatie. Deze inzichten kunnen vervolgens richting geven aan ons klinisch onderzoek. Als wetenschapper probeer je steeds weer piketpaaltjes te slaan – en er ligt nog een lange weg voor ons. We hopen dat deze bijzondere connectie nog jarenlang standhoudt.’
