Met zijn fragiele postuur zal Joost van Honschoten velen zijn opgevallen op de campus van de UT. Op 12 januari, kort na zijn 39everjaardag, overleed hij thuis bij zijn ouders in Raalte.
Joost studeerde van 1991 tot 1996 technische natuurkunde aan de Universiteit Twente. Daarna werkte hij enkele maanden bij de leerstoel theoretische natuurkunde aan de beschrijving van solitaire golven, solitonen, in optische schakelaars. Vanaf 1999 was hij werkzaam bij de leerstoel Transducers Science and Technology (TST) bij de afdeling Elektrotechniek. Hij promoveerde in 2004 op een proefschrift met de titel “Modelling and optimisation of the Microflown”. Hij zette zijn werk voort in dezelfde leerstoel, als postdoc, die voor een deel gefinancierd werd via een door hem zelf geformuleerd STW-project. In die tijd werkte hij ook aan een VENI-voorstel, dat in 2008 gehonoreerd werd. Vervolgens kwam hij als universitair docent in vaste dienst aan de UT.
Joost heeft zich voornamelijk bekwaamd in modelvorming waarin hij een bewonderenswaardige virtuositeit ontwikkelde. Aan de ontwikkeling van zijn vaardigheden heeft dr. Vitali Svetovoy een belangrijke bijdrage geleverd. Experimenteel werk deed hij ook, zij het aarzelend en na wat aanmoediging. “Joost”, zei Erwin dan tegen hem, “pen neerleggen, we gaan het nu fabriceren.” Gedurende de laatste jaren heeft hij zich, in samenwerking met dr. Niels Tas, geconcentreerd op de modelvorming van elastocapillaire effecten, zoals de vervorming van een nano-kanaal door een miniscus waardoor een negatieve druk in het kanaal ontstaat (J. Colloid Interface Sci. 329(2009) 133–139, Langmuir 26, 1473, 2010). Zijn VENIproject gaat over vouwen van membranen door capillaire krachten (APL 97, 014103, 2010). In het laatste project is hij een richting ingeslagen die voor de leerstoel naar verwachting erg belangrijk gaat worden. Net een week geleden is een door Joost geformuleerd onderzoeksvoorstel op dit gebied bij STW ingediend.
Ook op onderwijsgebied heeft Joost zijn sporen verdiend. Hij werkte een paar jaar aan twee vakken (Elektromagnetisme en Elektrodynamica) voor studenten van de HTS die aan de UT hun bul wilden halen. Gedurende de laatste jaren heeft hij het vak Elektromagnetisme zelfstandig verzorgd. Hij speelde een grote rol in de beginfase van de ontwikkeling van het Advanced Technology curriculum. In het bijzonder heeft hij invulling gegeven aan de drie vakken van Introduction to Engineering. De uitdaging was om een aanzet te maken om de basis van mechanica, elektronica en de onderliggende natuurkunde en wiskunde te ontwikkelen. In de eerste jaren verzorgde hij ook een deel van de vakken. Bijles geven in natuurkunde aan VWO-leerlingen vond hij bijzonder leuk.
Joost was een natuurkundige in hart en nieren. Hij kon erg enthousiast raken over de spannende nieuwe ontwikkelingen van de laatste twintig jaren. Hij bleef doorgaan met het bestuderen van onderwerpen die in zijn studie niet of - naar zijn smaak - te weinig aan bod kwamen, zoals algemene relativiteitstheorie en kosmologie. Een nieuwe manier ontdekken om een differentiaal vergelijking op te lossen, vond hij geweldig. Dit enthousiasme straalde hij uit in de leerstoel. Hij vond het leuk om met zijn collega’s, studenten en promovendi met allerlei problemen te stoeien. Daardoor droeg hij bij aan diverse projecten in de leerstoel. Zijn werk aan eigen projecten en aan die van anderen heeft hem een mooie publicatielijst opgeleverd.
Helaas werd zijn leven overschaduwd door een ernstige eetstoornis, die leidde tot zijn breekbare postuur en kwetsbare gezondheid. Zijn gezondheidsproblemen deelde hij maar met weinig mensen. We hadden er in de groep geen idee van hoe zwaar het leven hem viel, iedere dag opnieuw. Dat hij zo leed, daar wilde hij niemand mee lastigvallen. Hij maakte regelmatig een praatje met zijn collega’s, had een heerlijke humor en was zeer betrokken met zijn collega’s. Hij vroeg ons hoe het ging en ondersteunde waar hij kon. Dit was de kant van Joost die wij kenden.
Maar er was nog een andere kant. Zijn eetstoornis zette hem helemaal klem. Hij kon minder en minder voldoen aan de eisen die hij aan zichzelf stelde en zijn conditie ging sterk achteruit. Sinds zijn jeugd vocht hij met dit probleem. Een strijd die hij uiteindelijk niet kon winnen.
Joost ging net voor Kerst naar een paar leden van de leerstoel en vertelde hen dat hij niet meer verder kon. In zijn woorden: hij was moegestreden. Hij nam afscheid van ons. Deze mededeling over zijn lijden, zijn eindeloze en vergeefse strijd om voluit te kunnen leven en het uiteindelijke bericht van zijn overlijden laten de leerstoel achter in diepe verslagenheid.
We verliezen in Joost een waardevolle collega en een betrokken medemens. We hebben veel aan hem te danken. We zullen hem missen.
Miko Elwenspoek, namens de leerstoel TST
Borne, 18 januari 2011
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat jij me aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan.
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand meer verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Remco Campert
