In gebouw de Hogekamp, de werkplek van het tweetal, staan in Lemay's kamer ingepakte verhuisdozen. `Volgens mij heeft hij ze nooit uitgepakt', zegt Filippi gekscherend. Lemay:`We zijn een van de eerste groepen die verhuizen naar het nieuwe Carré. Ja, ik kijk er zeker naar uit en al helemaal nu de verwarming van dit gebouw het heeft begeven.' Filippi: `Het is hier koud. Ik hou mijn jas aan hoor, if you don't mind.' En ze warmt haar handen demonstratief aan een dampende mok thee.
Het stel vertelt enthousiast over de nieuwe leerstoelen en waarom hun oog op Twente is gevallen. `We hebben te maken met zowel een scientific als een human aspect', zegt Filippi. Lemay vervolgt `Toen we besloten om in Nederland te blijven, was Twente een logisch gevolg. Mijn tak van onderzoek doe je óf in Delft óf in Enschede. Het zijn beide goede academische werelden met prima faciliteiten.' Filippi: `We have to settle, maar het is moeilijk om twee vaste hoge posities te vinden. We zijn allebei fulltime hoogleraar.' Bij de UT kregen ze die kans. Ze vertellen dat ze zelf de universiteit hebben benaderd. `A shot in the dark', noemt Filippi het. Lemay nuanceert: `Niet helemaal. Claudia werkte hier al één dag in de week.' Filippi: `There was a link indeed.' Lemay: `Tijdens bijeenkomsten sprak ik met haar collega's van MESA+. Je tast af en gooit eens een balletje op.'
Het voelde goed genoeg om een brief te schrijven naar de leidinggevende om te kijken wat de mogelijkheden waren. `We had this idea, what do you think?', vat Lemay de inhoud bondig samen. Ze vinden dat de UT quite a stronghold in the field is. `It's a good place to be', zegt Filippi. `Er is multidisciplinair onderzoek, er zijn verschillende, goede wetenschappelijke onderzoeksgroepen om mee samen te werken en de Graduate School maakt het voor studenten aantrekkelijk om hier te studeren. Interne samenwerkingsmogelijkheden zijn er genoeg, maar de UT heeft ook een bredere, internationale impact. Dat maakt de instelling interessant om voor te werken.'
Lemay is nu ook nog hoogleraar aan de TU Delft, waar hij in 1999 als postdoc begon. `Die leerstoel wordt opgeheven. Dit jaar is een soort in between year. Alle postdocs in Delft ronden hun onderzoek tegen het einde van de zomer af. Nieuw aangetrokken wetenschappers gaan in Enschede aan de slag. Momenteel bestaat mijn onderzoeksgroep uit twee PhD's. Dat aantal zal na de officiële start in januari volgend jaar toenemen tot vijf of zes onderzoekers en het liefst nog meer.'
Filippi kwam twee jaar na haar partner naar Nederland. Ze rondde haar PhD af aan de Amerikaanse Cornell University, waar ze Lemay leerde kennen. Daarna volgde een postdoc en deed ze een lectureship in Ierland. `I finaly jumped into The Netherlands.' Bij de leerstoel van Claudia werken ook twee PhD-studenten. `Ik zit in dezelfde opstartfase als Serge. The future looks bright', zegt ze wanneer gevraagd wordt naar haar ambitie. `Ik wil eveneens verder groeien.'
Op de UT helpen ze elkaar met praktische en organisatorische zaken. `We ontdekken steeds meer en dat delen we', zegt Filippi. Tijdens het faculteitsoverleg zitten ze met elkaar om tafel, maar verder dan dat gaat de gedeelde TNW-noemer niet. `Nee, we werken niet samen', zegt Lemay. `En die plannen zijn er ook niet', lacht Filippi. Ze zegt happy te zijn in both senses. Zowel scientific als personal. We are very lucky.' Lemay knikt instemmend. Hij: `Het opzetten van een nieuwe leerstoel is lange termijn werk. Dat doe je niet voor een paar jaar.' Naast het werk zijn Serge en Claudia druk met familiebezoeken in Canada en Italië. `En met onze vierjarige zoon die nu naar school gaat. Als hij ziek is, moeten we dat samen oplossen.' Lacht: `We hebben geen opa en oma die we kunnen inschakelen.'
 |
| Serge Lemay en Claudia Filippi: `We zijn hier happy. Zowel persoonlijk als wetenschappelijk.' (Foto: Gijs van Ouwerkerk) |
