Cliché
Soms schieten woorden tekort. Gelukkig zijn er dan nog de clichés.
`Goh, nieuwe baan?'
`Ja, ik geef de pijp aan Maarten.'
`En je pen?'
`Hang ik aan de wilgen.'
`Je gaat iets heel anders doen?'
`Jep, het roer gaat om.'
`Waarom?'
`Rust roest.'
`Vond je het hier niet meer leuk?'
`Een nieuwe lente, een nieuw geluid.'
`Krijg je een leuke baan?'
`Een gouden kans. Een aanbod dat ik niet kon weigeren. Op mijn lijf geschreven. Een uit duizenden. Now or never.'
`Dus je werkt nu aan je laatste artikel. Wordt dat extra mooi?'
`Je moet altijd alles schrijven alsof het je laatste artikel is.'
`Ze hebben nergens zo'n mooie campus als hier.'
`Hier laat je wat, daar vind je wat.'
`Zie je er tegenop, afscheid nemen?'
`Partir, c'est mourir un peu.'
`Zul je ons missen?'
`De tijd heelt alle wonden.'
`Of kom je over een paar jaar terug naar de UT, in een andere baan ofzo?
`Zeg nooit nooit.'
`Zien we elkaar nog eens?'
`Dat weet bijna niemand.'
`Dus dit is echt het einde?'
`Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei.'
`Viereneenhalf jaar is niet niks. Kun je dat zomaar van je afzetten?'
`Morgen is de eerste dag van de rest van mijn leven.'
`Sodemieter op met je clichés: zeg nu eens echt wat je denkt!'
`... ... ...'
Afscheid
Iedere woensdagmiddag vulden we samen deze rubriek.
Hij de over, wij de sluiten. Of omgekeerd.
En dat schept een band.
Af en toe keken we eens naar zijn geblokte of gestreepte rug, in opperste concentratie voorovergebogen richting een maagdelijk wit scherm.
Opgewekt informeren of het een beetje wilde lukken leerden we snel af.
Meestal meldde hij zich vanzelf als het wekelijks terugkerende karwei geklaard was. Hij stond op, schonk een glaasje water in en zei: hij zit erin en nee, hij is niet leuk.
Dat viel doorgaans best mee.
Die momenten gaan we missen.
Net als vele andere.
Zijn onbedaarlijke nies.
Zijn kalme senioriteit temidden van, laten we zeggen, wat lichter ontvlambare redactieleden.
Zijn keurig gearchiveerde dossierla waaruit we altijd mochten lenen.
Zijn idioot gedetailleerde kennis over zijn lievelingsstad Wenen.
Zijn uitgebreide collectie foto's van vriendinnen, ex-collega's en jeugdliefdes die hij inmiddels zorgvuldig heeft ingepakt om ze op zijn nieuwe werkplek weer vol liefde en in de juiste hiërarchie op te hangen.
Zijn onwetendheid over popmuziek. Van Beatles tot Kane: zijn portie kon meteen naar Fikkie. (Hij veroverde onze harten door het een keer trots over Bobbie Williams te hebben.)
Klassieke concerten, de opera, daar hield hij van. De redactieradio bleef de afgelopen jaren dan ook uit om zijn gevoelige trommelvliezen te sparen. `Classic FM dan?', probeerden we. Commerciële rotzooi, vond hij.
Nog even, dan kan de radio op volle sterkte.
Maar veel liever hielden we hem.