Tot de komst van Winnie de Jong dacht ik ook dat rechts extremisme niets voor vrouwen is. Die zijn daar veel te zacht voor, veel te verstandig - moeders van de lieve vrede. Nationalisme en racisme associeerde ik met eenzame mislukte mannen die hun gemis aan liefde en geborgenheid gefrustreerd afreageerden op buitenlanders, homo's en aanhangers van de andere club. Niet dus. Zulke mannen zoeken hun heil in de poëzie. De kaalgeschoren knapen die scanderend over straat gaan dragen bivakmutsen die door bezorgde moeders zijn gebreid. En komt er weer eens zo'n knaap door een politiekogel om het leven, dan laat ie altijd een hysterische weduwe achter. Want vrouwen gaan voor zulke kerels. Ook al worden ze er regelmatig door in elkaar geslagen.
Het zal wel een evolutionair gegeven zijn. De mannen waren jagers. Die trokken door de wouden en over de steppen, zich niet bekommerend om huis en haard. De beschaving begon toen de vrouwen weigerden hun mannen nog langer te volgen. Ze vestigden zich, bewerkten de aarde, verzorgden hun vee en verzekerden zich zo van voldoende voedsel voor zichzelf en voor hun kinderen. Er was slechts één gevaar: andere stammen en wilde dieren konden het geschapen vrouwenrijk overvallen en met het proviand aan de haal gaan. Ter bescherming voorzag de vrouw zich daarom van een man. Een pitbull die alle indringers buiten de poort moest houden. En zo'n pitbull zoekt de vrouw nog steeds. Oude gewoontes slijten niet.
Ons vaderland is feitelijk ons moederland. Maar de vrouw is doortrapt. Ze maakt haar man wijs dat het allemaal van hem is. Zoals ze hem ook voorhoudt dat haar warme dijen alleen voor hem zijn. Het is zijn trouw waar zij op uit is. Zijn hondse trouw die haar ervan verzekert dat hij haar have zal beschermen en niet die van de ander. En het is precies deze trouw waaraan het Einstein in de ogen van de Woman Patriots ontbrak. Ja, het dameskransje had zich grondig in de kwestie verdiept. Onze geniale jager keek niet op een maîtresse meer of minder.
