Ons collegaatje heeft een nieuwe mobiel. Gekregen van d'r vriendje. Toeters en bellen dus. Dat krijg je ervan.
Het ding gaat zelden af, maar als het ding afgaat, dan altijd als ons collegaatje van d'r plek is. Het ding ziet eruit zoals het afgaat: hele felle kleuren.
Een tijdje geleden ging het ding voor de eerste keer af, tenminste: dat bleek uit de eindrapportage van de explosievenopruimingsdienst. Het was op een woensdagmiddag, ons collegaatje was even naar beneden voor een rokertje. Wij, haar collega's, zaten te tikken alsof het hagelde op een plat dak. Plotseling ging er vlak achter ons, zo leek het wel, een autoalarm af. Tegelijkertijd golfde een aardbeving met een kracht van 3,6 op de schaal van Richter door de redactievloer. Onze lieftallige secretaresse, die het al moeilijk genoeg heeft, vluchtte het balkon op. Een collega ging plat onder zijn bureau liggen, zijn telefoon mee voor een laatste saluut aan zijn vrouw en kinderen. Toen werd het stil. De dapperste onder ons tijgerde met brommerhelm en opgestoken paraplu naar de plek des onheils. Hij constateerde dat vriendlief een smsje had gestuurd.
Aan dat ge-sms zijn we inmiddels gewend. Maar laatst werd er gebeld! Ons collegaatje was even naar beneden voor een rokertje. Als versteend staarden wij naar haar mobieltje. Loeiend en vibrerend maakte het apparaat een kwartdraai en zette als een laminaattorpedo koers naar de hoofdredacteur, die net even z'n schoen stond te strikken. Aangekomen bij diens broekspijp koos de kleine aap de hoogte. Even boven 's mans knieholte viel het wonder van telecommunicatie ter aarde: morsdood. Vriendlief had net op tijd opgehangen.
