In Zuid-Amerika lees je Gabriel Garcia Marquez, vindt het vriendje van Maartje Damstra. Maartje, vierdejaars TBK-studente, loopt stage in Chili en is akkoord gegaan: ze verorbert momenteel Honderd jaar eenzaamheid, het meesterwerk van de Colombiaanse Nobelprijslaureaat. Maartje: 'Op grond van de flaptekst zou ik het boek niet hebben uitgekozen. Ik ben niet dol op familieromans, en al helemaal niet als ze zich in het verleden afspelen.'
Maar voor dit boek maakt ze inmiddels een uitzondering. 'Ik ben nu ongeveer op tweederde, maar mijn tipgever had gelijk: dit is andere koffie. Wat een prachtig boek! Marquez verstaat de kunst om een roman die overloopt van de details toch ontzettend hecht te maken. Alles hangt samen met alles, terwijl de anekdotes over elkaar heen buitelen.'
'Het verhaal gaat over een familie in het fictieve stadje Macondo, ergens in Zuid-Amerika - ik stel me natuurlijk steeds voor dat het in Chili is - en bestrijkt ongeveer vijf generaties. Je zou verwachten dat zo'n boek verzandt in soapachtige verwikkelingen, maar niks daarvan. Marquez vertelt gewoon wat mensen beweegt en elkaar aandoen, en laat moralistische of psychologische sausjes achterwege.'
Eerder deze stageperiode las Maartje De donkere kamer van Damocles, ook al een gecertificeerd meesterwerk, dit keer van Willem Frederik Hermans. 'Toen dacht ik: dit is het beste boek dat ik ken. Maar dat denk ik nu weer! Terwijl die twee romans verder in niks op elkaar lijken. Grappig is dat.'
Ook De donkere kamer ging mee op aandringen van het vriendje, dat kennelijk nogal overtuigd is van zijn eigen literaire smaak. 'Inderdaad!', beaamt Maartje. 'Verder heeft hij overigens weinig in de melk te brokkelen, hoor.'
