In het rapport Linschoten staat een aantal aanbevelingen aangaande mogelijke medische studierichtingen in Twente. Dat is goed, een beetje rapport doet aanbevelingen.
Ze moeten nieuwerwets zijn, die medische studierichtingen. Ze moeten uitmonden in nieuwe zelfstandige zorgberoepen. Zelfstandig zorgberoep, dat klinkt heel anders dan arts of dokter. Het ruikt een beetje. De taal waarschuwt ons dat we op onze hoede moeten zijn.
Echte artsen - in het rapport: basisartsen - zegt de commissie Linschoten, die moeten gewoon elders in het land worden opgeleid. Kijk, daar heb je het al. Wat willen ze? Ze moeten iets van ons. Wat willen ze toch?
Laten we de aanbevelingen bestuderen. Mondzorgkundige is een van de 'nieuwe zelfstandige zorgberoepen'.
Voor een scholier besluit voor een studierichting te kiezen, moet hij zich één ding terdege afvragen: gaat mijn oma dit begrijpen? De taak waarvoor een toekomstige mondzorgkundige zich geplaatst zal zien is het zijn oma uitleggen wat het verschil is tussen een mondzorgkundige en een tandarts. Ga er maar aan staan.
Als ander nieuw zelfstandig zorgberoep staat genoteerd: de oncologisch engineer. Ook hier staat het welwillende en eindeloze begrip van oma op het spel. Een oncoloog probeert kanker te genezen, daar is literatuur over. Een ingenieur bouwt bruggen en sleutelt aan machines. To zover gaat oma akkoord. 'Neem nog een krakeling, jongen.'
Maar nu. Wat doet een oncologisch engineer? Bouwt hij kankercellen? Sleutelt hij aan tumoren? We weten het niet. Oma doet de trommel met krakelingen dicht en zet 'm in het postkastje. Misschien kunnen we maar beter chirurg worden, of iets anders ouderwets.
