Tijdens de elfde editie van Lowlands, afgelopen weekend, was de EnschedePloeg van de UT als vanouds van de partij. De 160 studenten zorgden er achter de schermen voor dat alles tip top in orde was. UT-Nieuws liep een dagje mee.
Donderdag, de polder rond Biddinghuizen loopt vol. Aan de vooravond van Lowlands is het een drukte van belang op de anders zo rustige dijken. Ook bij golfcentrum Dorhout Mees, dat voor de gelegenheid is omgedoopt tot Hotel Enschede, stroomt de parkeerplaats vol. Sportief geklede mensen bepakt met reistassen, slaapzakken en kussens, stappen uit bij het clubhuis dat zo'n zes kilometer van het festivalterrein ligt. Het is al jaren de uitvalsbasis voor de leden van de EnschedePloeg. Ze kunnen er terecht voor eten, slapen, een biertje of een frisse douche.
De studenten die zich opgaven om tijdens de showdagen (het festival dus) te werken, druppelen gestaag binnen en melden zich bij de projectleider van de EnschedePloeg, Peggy Rottmann. Voor iedereen is er een paars backstage-armbandje en een speciaal lichtblauw shirt. Felbegeerde attributen. Er wordt later op de avond zelfs een hond in EP-shirt gesignaleerd.
Tonnie Buitink, oprichter en directeur van de ploeg kijkt tevreden om zich heen. 'Mooi hè?', zegt hij, kijkend naar oud-studenten die elkaar enthousiast omhelzen. 'Dit is m'n lust en m'n leven. Sommige vrijwilligers zijn al tien jaar van de UT af en komen toch elk jaar hier. Ook al hebben ze een hele goeie baan.'
Hans Riepma is zo'n diehard. Hij studeerde ooit Chemische Technologie aan de UT en werkte tien jaar lang als EP'er op Lowlands. Deze elfde editie fungeert hij slechts als gast van de ploeg. 'Mijn vriendin zit wel bij de ploeg en die heb ik al heel lang niet gezien! Dus die kom ik even opzoeken.' De ervaring van de Enschede Ploeg heeft Riepma geen windeieren gelegd. 'Ik ben tegenwoordig floormanager bij de Heineken Music Hall. Hallenmeister noemen ze mij in de wandelgangen.'
Tonnie Buitink onderbreekt het relaas van Hans. 'Tijd voor de groepsfoto', roept hij. Een meisje wil niet worden vereeuwigd in een iets te groot lichtblauw shirt en kijkt een tikje jaloers naar de strakkere versie waar schoonmaakster Jenny Kwekkeboom zich in heeft gewurmd. 'Ruilen?', oppert ze.
Na de foto legt Tonnie de huisregels uit. Die zijn kort en krachtig. 'Negen uur is negen uur', zegt hij. 'Als je tot diep in de nacht zit te drinken, prima, maar wees dan 's morgens ook een vent.' Luid gejuich en gejoel van de omstanders. Tonnie vervolgt. 'Wie niet op tijd wakker is voor zijn dienst, die gaat met de eerste trein weer terug naar Enschede.' En er zijn nog meer regels. 'Op het terrein wordt niet gedronken, ook al ben je klaar met je werk. In de slaapzaal wordt niet gepraat of gewipt.' Nog meer gejuich en gejoel. Ook veiligheid staat hoog aangeschreven. Een arbo-deskundige houdt een praatje over schoenen, brillen en oordoppen.
De avond valt. De meesten besluiten verstandig om al vroeg hun matrasje op te zoeken, zodat ze fris aan het festival kunnen beginnen. Maar in slaap vallen blijkt niet eenvoudig, met zoveel snurkende en woelende mensen op één zaal. Om zeven uur 's morgens rinkelen wekkertjes en mobieltjes om het hardst. Met behulp van zaklampen -want in de grote ruimte mag het licht niet aan- zoeken de mensen van de ochtendploeg gehaast naar tandenborstels en schone onderbroeken.
Shuttle-busjes vervoeren de harde werkers naar het terrein. Een van de chauffeurs is TN-student Daan Kater. 'Ik hoef pas vrijdagavond om elf uur te beginnen. Kan ik mooi overdag naar bandjes kijken.' Zijn vriend Egon uit Den Haag is met hem meegekomen. 'Ik hoorde pas donderdagochtend dat ik mee mocht. Ze kwamen wat mensen tekort. In de haast ben ik mijn slaapzak vergeten.'
In de kantine van Dorhout Mees staat koffie en thee klaar. Ontbijten moet op het backstage-terrein. Aan de koffie zit Mark Fraters, oud CT-student, die om twaalf uur met de site-crew moet aantreden. Dit ploegje is verantwoordelijk voor alle voorkomende klussen op het terrein. Mark kijkt bedenkelijk naar de grijze wolken. 'Als het hard gaat regenen moeten we straks stro en loopplanken leggen.' Mark studeerde in 1993 af. 'Dit is zoiets speciaals, ik kom elk jaar terug. Ik werk sinds kort voor mezelf als freelance project engineer dus ik kan het invullen zoals ik het wil.'
Rond elven vertrekt er weer een busje naar het terrein. Eloïse en Sandra stappen in. 'We hebbener zoveel zin in!', zeggen de Utrechtse studentes die via via zijn meegesleept naar de EnschedePloeg. 'Geen idee wat ons te wachten staat.'
Het busje zet de passagiers af op het backstageterrein bij de balie van de EnschedePloeg. Peggy Rottmann coördineert de werkzaamheden van de EP'ers. 'Veel mensen van de nachtploeg hebben een griepje opgelopen. Dus we moeten flink schuiven in de schema's.'
In de Juliet (de tent voor toneel, dans en cabaret) mag Ruud van Buren zich crewboss noemen. 'Het is hier vrij rustig', zegt Ruud die in februari afstudeerde aan de UT. 'We zetten nu alle stoelen neer. Vanmiddag doet het Scapinoballet hier drie voorstellingen met verschillende decors. Wij helpen ze om die te wisselen. Ook staan we de mensen van security bij om iedereen netjes naar binnen te krijgen.'
Ruud is ook bonnenman. Hij verstrekt de papiertjes die toegang geven tot ontbijt, lunch en diner. Dat wordt genuttigd in een van de cateringtenten voor alle backstage-mensen. Enkele hongerige EP'ers combineren ontbijt en lunch. Een broodje kaas met nasi smaakt prima na een paar uurtjes hard werken.
TCW-student Sabina gaat na de lunch weer verder met haar werk in de Alpha-tent waar de grotere bands hun opwachting maken. 'Ik ben hostess en ontvang de artiesten', vertelt ze. Haar collega Daniëlle studeert aan de Saxion Hogeschool. 'Wij stellen de stagemanager aan de tourmanager voor, zorgen dat de bands genoeg eten en drinken hebben en dat ze 's nachts weer vertrekken. Jullie mogen al het bier meenemen dat er nog staat - zeggen we dan - maar wij willen ook graag naar bed!' De meiden kijken uit naar de komst van Live, ook al staan Amerikaanse bands er bekend om dat ze met rare eisen kunnen komen. Sabina: 'De band Korn wilde vorig jaar perse eten van Mc Donalds. Nouja, dat regel je dan maar. En een Jamacaanse zanger wilde graag naar de coffeeshop. Toen heb ik maar een taxi voor hem gebeld.' Voor de vrolijke TCW-student is Lowlands echt een feestje. 'Iedereen doet dit vrijwillig, omdat het erg leuk is. De sfeer en het saamhorigheidsgevoel zijn echt geweldig. Je gaat er samen iets moois van maken. Het is net vakantie!'
Terug bij de Enschedebalie timmeren WB-studenten een afdakje. Lastig? 'Welnee, gewoon logisch nadenken', zegt een van hen. Het is de belangrijkste reden dat Mojo graag gebruikt maakt van de diensten van de Enschedese studenten. Of zoals in het informatieboekje voor de ploeg staat: 'Mojo huurt ons in vanwege ons gezonde verstand. Gebruik dat dan ook!'
Naast de Enschedebalie staan de containers die EP-er Feiko Ferwerda, een hippieachtige, ruige verschijning, beheert. Hij verschaft de vrijwilligers alle denkbare materialen die nodig zijn. Zo hebben Roy en Hendrie allebei een stuk tapijt nodig. De een voor een drumstel dat anders wegglijdt, de ander om er kabels mee te bedekken. Feiko heeft nog wel een rolletje liggen en gaat met z'n stanleymes aan de slag. 'Ze willen wel een mooi stukje tapijt', roept Roy. 'Dus niet met je vieze poten er overheen lopen, Feiko!'
Taeke Blom, BiT-student, rijdt EP'ers terug naar Hotel Enschede. Een van de golfers kijkt verbaasd naar de studenten die uit het busje stappen. 'Wat is hier aan de hand? Oh, Lowlands?'
Aan de tafel, in het midden van de kantine, zijn Jasper en Jan Willem met wel iets heel anders bezig; huiswerk maken. De vijfdejaars CiT-studenten moeten de maandag na Lowlands om kwart voor elf een opdracht inleveren bij wiskunde-docent Adri van der Meer. 'Het is een verplicht vak en dit is de laatste mogelijkheid om het te halen', verzuchten de twee. Voor EP'ers geen speciale behandeling dus.
Gelukkig is de opdracht snel af en kunnen de heren doen waar ze voor gekomen zijn: hun handen uit de mouwen steken op Lowlands!
De geschiedenis van de EnschedePloeg
De EnschedePloeg komt voort uit de Drienerlose Pop Organisatie. Deze UT-studentenorganisatie, opgericht in 1979, houdt zich bezig met het organiseren van concerten. Begin jaren negentig ontstaat bij Tonnie Buitink het idee om met UT-studenten mee te gaan werken aan de op- en afbouw bij grote landelijke concerten. Dat gebeurt voor het eerst bij een optreden van Paul Simon in het Goffertpark. Organisator Mojo Concerts is direct enthousiast en doet vervolgens steeds vaker een beroep op de UT-studenten. In de loop der tijd komen er meer opdrachtgevers en wordt de Enschedeploeg geprofessionaliseerd. De Tennon Group zorgt tegenwoordig voor bemiddeling tussen de mensen van de Enschedeploeg en de opdrachtgevers. De uitzendorganisatie Ambition Uitzendgroep regelt de uitbetaling van het loon aan de EP'ers. Eindverantwoordelijke is na al die jaren nog steeds Tonnie Buitink.
Foto's: Gunnar Hittorf & UT-Nieuws
Maaike Platvoet en Jannie Benedictus
