Aan alles komt een eind, dus ook aan het avontuur van twee kaaskoppen in Siberië. Op 26 juli moeten we afscheid nemen van de vele vrienden die we in korte tijd in Akademgorodok hebben gemaakt.
Om zeven uur `s ochtends rinkelt de deurbel ons wakker. Hebben we ons verslapen? Te veel wodka bij het kampvuur gisteravond? Te laat? Nee, het is Dima uit Novosibirsk, met de vrolijke mededeling: `Guys, I have souvenir for you!'
Trots toont hij een groot plakkaat: een rood schild, met in goudreliëf hét symbool van Rusland: de tweekoppige adelaar. Het beest paste tot onze verbazing nog in onze koffer ook. Belangrijker: Dima, die ons met zijn auto naar Novosibirsk zou brengen, is op tijd!
We persen onze bepakking in Dima's wagen en na een roerend afscheid van de rest van onze vrienden rijden we in een uurtje naar Novosibirsk, langs tal van musea en kerken waarvan we telkens hadden gezegd: die bekijken we volgende week wel.
Het centraal station van Novosibirsk is een imposant gebouw. De hal is van glanzend marmer en er hangen twee enorme panelen met daarop een groots schema van het hele Russische spoorwegnet. Het is geen kleine reis waar we aan beginnen ...
De Trans-Siberië Expres staat te schitteren in de vroege ochtendzon. Voor de een is de trip van de 3300 kilometer naar Moskou een jongensdroom, voor de ander is het een nachtmerrie om bijna 48 uur in een vehikel opgesloten te zitten. Wij beginnen vol goede moed aan de reis die ons (omgerekend) 50 euro de man kost, maar dan wel voor de goedkoopste plaatsen: banken met leer-achtige bekleding, los beddengoed, zitplaatsen als in een normale Nederlandse trein. De service van één serveerster per 48 reizigers is bij de prijs inbegrepen. Tussen het verkopen van bier en het stofzuigen door heeft ze ook nog wel eens tijd voor een praatje. Of ze zet op een stil punt op het traject de treindeur even voor je open, zodat je die ene geniale foto kunt maken zonder vies raam ertussen.
Een open coupé lijkt eerst even lastig, want waar laat je je bagage? Dat valt dus mee: de sociale controle is groot in zo'n wagon en de sfeer is er een van wederzijds vertrouwen. Onze vier Russische medereizigers - ook op weg naar Moskou - vertellen onderweg veel en graag over de omgeving, het liefst in het Russisch. Hier heeft die slag plaatsgevonden, daar stroomt die rivier, hou hier je fototoestel alvast in de aanslag ...
Onze mondvoorraad, uitsluitend bestaand uit een zelfgebakken taart van Nina, verschalken we al vrij snel na vertrek. Nina is erg bekend in Akademgorodok, ze is een stokoude, schattige baboesjka, die veel mensen kent. Wekelijks schoven we met een grote schare Russische vrienden bij haar aan en beëindigden de avond vaak met een een gezamenlijk gezongen lied.
In de trein kun je van alles te eten en drinken kopen, maar ook op de tussenstations. De trein stopt er soms twee, soms meer dan 25 minuten. Voor de vele handelaartjes op het perron is het dan zaak om hun gedroogde vis, semi-vers fruit, half gesmolten ijsjes en pluche beesten aan te prijzen. Totdat de trein weer vertrekt, zonder waarschuwing of aankondiging. Verbazend dat er na elke stop niemand vermist wordt.
Natuurlijk moet er ook geslapen worden. Dat betekent zelf je bed opmaken en rond half twaalf of half een (afhankelijke van de tijdzone die je misschien net bent gepasseerd) gaan de lichten dan ook echt uit! Dat kan als een verrassing komen als je denkt nog vele vrolijke uurtjes bier te kunnen drinken. Niet dus: bedtijd, tandenpoetsen en slapen!
Vlak voordat je je ogen dicht doet passeer je nog Jekaterinaburg, bij het opstaan
ben je in Perm, `s avonds dender je over de brug bij Kirov tijdens een geweldige Russische zonsondergang!
Na precies 47 uur en drie kwartier (met maar een kwartier vertraging op 3300 kilometer),
kom je dan samen met de ochtenddauw aan in Moskou. Daar slijten we de laatste paar dagen van ons Russische verblijf. In ons westerse flat-achtige hotel kunnen we oneindig veel
eten bij het ontbijt, (zolang het maar tussen 7 en 11 uur is). We slenteren door de
stad, bezoeken monumenten en verbazen ons over de hordes toeristen, waarvan we er in Siberië bijna geeneen hebben gezien.
Via Wenen vliegen we terug naar Nederland. Nog herstellend van de cultuurschok tik ik rillend mijn reisverslag in. Wat is het hier koud!!!
Ernstjan van Doorn
(De eerste aflevering van Stage in Siberië stond in het UT-Nieuws van 10 juni)
De Trans- Siberië Expres tijdens een tussenstop
