Lunchen
Nobel initiatief. Maar helpt dit nou echt? Al sinds jaar en dag klonteren vrouwen samen in verbanden die uiteenlopen van theekrans tot landelijk netwerk. Niet met het doel om samen te sporten of `Sex and the city' te kijken, maar in de hoop het glazen plafond aan diggelen te slaan. Tot nu toe heeft het weinig zoden aan de dijk gezet. Niet genoeg althans.
Een artikel uit het weekblad Intermediair van augustus 2002 waarin allerlei topvrouwen aan het woord kwamen stelde het heel duidelijk: `Vrouwen die het wèl redden hebben vaak één ding gemeen. Ze klagen niet over mannelijke bedrijfsculturen, glazen plafonds en mannen die van Mars komen en vrouwen van Venus. Ze ambiëren een topfunctie en kiezen er bewust voor.'
Verderop: `Netwerken doen ze wel, maar bij `vrouwennetwerken'zijn weinig topvrouwen te vinden. Topmanagers worden liever niet geassocieerd met vrouwennetwerken omdat daar veelal het imago aan kleeft van `vrouwen die problemen hebben met de mannencultuur.'
Het grote nadeel dat aan een vrouwennetwerk kleeft, is eigenlijk heel logisch. Er zitten alleen maar vrouwen in. Emancipatie was toch iets van mannen én vrouwen. Wie doet wat, dat idee.
We zijn er bang voor dat terwijl op Venus het glazen plafond wordt uitgemolken, op Mars de baantjes worden verdeeld.
Maarre, eet smakelijk!
Wild
De wildplakker heeft zijn langste tijd gehad. Niet dat hij afgeschrikt wordt door de boete die het Facilitair Bedrijf hem voor elke ongecontroleerde plakactie in het vooruitzicht stelt. Niet dat hij zich weergaloos aangetrokken voelt tot het glanzend roestvrij staal van de splinternieuwe campusplakzuilen. Nee, de lol is er gewoon af. Wat eerst wild moest en nu tam mag, is geen uitdaging meer. En dat maakt de campus er niet leuker op. Wel tammer.
Neem het wildplassen. Niets is zo bevredigend als je afwaterstraal de vrije loop laten in de wetenschap dat je `m elk moment moet kunnen afknijpen zodra er een campusagent in aantocht is. En je zult het zien: als het FB straks openluchtplasbakken gaat plaatsen om wildplassers hun lust te ontnemen, is die lol er ook meteen af.
Tenzij het zo'n modelletje is uit de collectie van het Utrechtse design-sanitairhuis Bathroom Mania. Deze week baarde het prototype van urinoirmodel `Kisses', dat op een New Yorks vliegveld werd getest in de `men's room' van vliegmaatschappij Virgin, nogal wat opzien.
De pisbak in de vorm van een opengesperde, roodgerande vrouwenmond, kon niet door de beugel, vonden sommige Amerikaanse gebruikers. Ze kregen er de wildste fantasieën bij.
De onverdachte ontwerpster uit Utrecht vaart intussen wel bij de publicitaire rel. De bestellingen voor haar `Kisses' stromen binnen. Ook al kosten ze 600 euro per stuk.
Als het Facilitair Bedrijf nu ook snel even wat van die bakken bestelt, kunnen ze die nog net voor de zomer tussen de rododendrons hangen.
Zodat een beetje tam toch nog leuk is.
