`Het leven heeft geen zin, maar ik wel'
Cynisch, poëtisch, tragikomisch en altijd vanuit een gezichtspunt waar je zelf net niet opgekomen zou zijn. Van Roozendaal is een meesterlijk chroniqueur van het menselijk (on)vermogen dat zowel in grootsheid als kleinzieligheid opzien baart. Dit soort kwalificaties krijgt Van Roozendaal vaak toebedeeld en ook vergelijkingen met Tom Waits, Jacques Brel en Ramses Shaffy worden veelvuldig gemaakt. Over zijn drijfveren zegt Van Roozendaal zelf in het blad Rails: `Veel liedjesschrijvers willen een lekker liedje schrijven. Dat heb ik nooit. Ik wil ontregelen, emotioneren. Ik wil het publiek af en toe een klap voor z'n harses geven, anders blijven ze niet betrokken.'
Voordat hij eigen theaterprogramma's maakte was Van Roozendaal zanger, toetsenist en drummer in popbands en schreef hij muziek voor theatervoorstellingen en televisieprogramma's. In 1990 besluit hij als zanger en pianist zijn eigen Nederlandstalige teksten met een contrabassist voor het voetlicht te brengen. Op het Amsterdamse Kleinkunst Festival wint hij in 1994 zowel de jury- als de publieksprijs. Drie jaar later vormt hij een duo met de veelgeprezen contrabassist Egon Kracht. Trouw: `Wat die allemaal uit zijn contrabas tovert. Hij plukt, hij strijkt, hij tokkelt, hij slaat: laat hem zingen en zeuren, piepen en fluisteren. Zo wordt die bas een meer dan volwaardige partner bij het pianospel van Van Roozendaal. Die schuurt ook, maar dan met zijn stem en zijn teksten.' Samen winnen ze de Annie M.G. Smidt Prijs voor het beste theaterlied van 2000: `Red mij niet'.
Ook in `Tijdelijk gebrek aan chronisch geluk', zal de contrabas schreeuwen en fluisteren en wordt de piano geaaid en gegeseld. In dit programma, waarmee Van Roozendaal en Kracht al twee jaar door het land trekken, staat verwondering centraal. Het werd bijzonder goed ontvangen. De Volkskrant: `De zanger heeft een prachtige beheersing van zijn grillige stem en een repertoire met scherpe contrasten. Van jazzy arrangementen met a-melodieuze teksten en ragfijne, intieme luisterliedjes tot een met ironie en grappen doorspekt lach-of-ik-schiet-lied en een persiflage op Jacques Brel.' De Telegraaf: `Een voorstelling zo briljant, dat je na afloop naar adem en naar meer snakt. In alles, zowel tekst als muziek, arrangementen en samenspel, raakt Maarten van Roozendaal de essentie.'
`Tijdelijk gebrek aan chronisch geluk' is een voorstelling met een piano, een stem en een contrabas over alles wat ons moderne leven in al haar grootsheid en kleinzieligheid zo interessant maakt. Een weekend Terschelling is minder als het regent, vooruitgang is minder als het aan je voorbij holt en vrede is minder als je het oorlogvoerend moet verdedigen. Maar: goed is beter dan slecht en leuk is leuker als het leuk is. Of om met Van Roozendaal te spreken: `Het leven heeft geen zin, maar ik wel.'
Broodje Cultuur: Maarten van Roozendaal en Egon Kracht: Tijdelijk gebrek aan chronisch geluk. Maandag 29 maart, 12.35 Amphitheater. EUR 3,- (Unionpluskaart/CJP/Epas EUR 1,-)
Martine Hilderink
Foto: Enno Keurentjes
