Landschap

| Redactie

Opgestegen vanaf Zestienhoven, dat was nog gaaf. Heldere lucht, fantastisch uitzicht. Ik dacht, die mensen daar beneden mogen apetrots zijn dat ze zo mooi mogen wonen. Apetrots ook, dat ze dat aan zoveel luchtreizigers kunnen laten zien. Want daar gaat het immers om bij het bezit van schoonheid, dat je ermee kunt spronken. En dan niet mekkeren over geluidsoverlast; tot boven de Noordzee heb ik ademloos zitten te genieten, dus mij kunnen ze nooit hebben gehoord.

In Londen aangekomen, meteen gegrepen door de campagne van British Rails. 'The fast way to meet the landscape', belooft de slogan, waaronder de poster een aantal van de fraaie panorama's toont die aan het treinraam voorbij geschoven zullen worden. Nou, ik ben gaan zitten in die trein, maar het valt vies tegen wat je ziet. Elke keer wanneer het interessant dreigt te worden, wordt het uitzicht door een dichtbegroeide haag ontnomen. 'Geluidswering, verduidelijkt m'n buurman me trots. En ik vraag mij af, of hij wellicht die reiziger is geweest die zich over de herrie van het landschap heeft beklaagd.

Het is ook overal hetzelfde. De gesprekken over de hogesnelheidslijn zijn nog in volle gang, maar staat vast: de knelpunten van nu blijken straks de plekken waar ik inderdaad geen ene reet zal zien. Zo'n traject waar alleen Momferd de Mol nog warm of koud van wordt. Wat is er mis met het Groen Hart, dat het voor mij verborgen wordt gehouden? En de auto nemen helpt ook al niet. Maar ondertussen worden wij, mobiele burgers, wel voortdurend aangespoord wat zuiniger met het milieu te zijn. Hoezo milieu? Welk milieu? Ik zie nooit geen milieu!

Het lijkt verdorie wel alsof onze infrastructuur niet langer aangelegd wordt voor de mensen die er gebruik van willen maken, maar uitsluitend voor de mensen die zich ertegen verzetten. Of is die man achter de tekentafel bij wegenbouw dan werkelijk zo'n mafkees? Zijn favoriete landschap is het beeld van de eigen voortrazende auto weerspiegeld in een postmoderne wand. Dat althans is de indruk die de laatste projecten van hem achterlaten.

Gelijksoortige mafkezen proberen de Betuwelijn van alle schoonheid te ontdoen. Nou, als ik een sojaboon was, zojuist aangekomen in Rotterdam, als ik op weg naar Duitsland was om daar door een hongerig varken te worden opgeschrokt, dan wist ik het wel, dan wou ik helemaal niet met de trein! Dan wou ik met de boot! Een reisje langs de Rijn. Ja, dan wou ik in een glazen container, en dan wou ik helemaal bovenop staan. En mooie uitvaart, dat lijkt me toch het minste wat ik als bulktransport nog zou verlangen.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.