Grote steden hebben grotestadsproblemen. Daar weten ze rond Amsterdam en Rotterdam alles van. Dus toen dachten ze, als wij ons opsplitsen, dan hebben we vanzelf geen grotestadsproblemen meer. Ja, als wij vakkundig snijden, dan wordt elke probleembuurt vanzelf een buitenwijk. Maar de bevolking is tegen. Want als Amsterdam een provincie wordt, dan wordt de Amsterdammer een provinciaal, en provincialen dat zijn boeren, en boeren, zo heeft Youp van 't Hek ons nu net een seizoen lang duidelijk gemaakt, boeren dat is het ergste klootjesvolk dat er bestaat.
Hoe definiëren we een stad? Vroeger was het duidelijk. Je bouwde een muur, en alles wat binnen de poorten lag dat was de stad. Maar tegenwoordig is een stad alleen nog in het donker te herkennen. Vanuit de lucht en vanaf het platteland zie je hem liggen als een kolom van licht. En als je er doorheen fietst, dan merk je dat ook. Als ik 's avonds laat van Schiedam over Rotterdam naar Capelle fiets, dan blijf ik in dezelfde lichtbron, en voor mijn gevoel dus in dezelfde stad. Fiets ik daarentegen vanuit Groot Driene over de Drienerbraakweg richting de Campus, dan waan ik mij een heel eind buiten de muren van de stad.
Mijn stadsdefinitie is niet eenduidig genoeg om er stadsrechten aan te kunnen ontlenen. Bij onenigheid over de grens zal elke partij zijn eigen route gaan fietsen. Al naar gelang de intensiteit van de straatverlichting. Fiets je 's avonds laat vanuit Hengelo langs de felverlichte Enschedesestraat, dan is de Dubbelstad al bijna een feit.
Ach, eigenlijk maakt het mij ook allemaal niet uit. Ik ben niet zo op steden. Ik ben meer iemand van het dorp. Dorpen zijn tenminste duidelijk. Een dorp, dat is het gebied waarbinnen je de mensen bij de voornaam kent. Maar de dorpen worden steeds kleiner in Nederland. Het is nog maar zelden dat de hele straat erin past.
