Het applaus, dat Greetje Bijma afgelopen maandag bij broodje cultuur kreeg, hield lang aan. Verdiend. Want Greetje Bijma is meer dan een zangeres. Ze is een kunstenares, die haar stem perfect beheerst. Ze gebruikt haar stem niet alleen voor 'normale' liedjes, maar ook voor improvisaties, waarbij haar stem de vreemdste geluiden maakt. Daarbij glijdt haar stem van laag naar hoog, langzaam naar snel. Sommigen vinden haar fantastisch. Anderen vinden het te 'experimenteel'. Maar over één ding zal iedereen het eens zijn. Een optreden van Greetje Bijma is iets bijzonders.
Bijma's programma was uitermate gevarieerd. Een aantal nummers zou men wereldmuziek kunnen noemen. Het waren nummers, waar duidelijk Afrikaanse en Aziatische invloeden in waren te horen. In één lied zat ze op de grond en zong met de stem van een kind een Afrikaans liedje. Zelfs het slikken van het kind had ze opgenomen. Maar het was meer dan een imitatie. De stem van het kind versterkte de sfeer van het lied. De imitatie was nooit doel op zich.
Dat merkte men bijvoorbeeld ook in een nummer (geen echt lied), waarin ze de overgang van winter naar lente liet horen. Eerst huilde de wind door de microfoon. Hoge toon. Lage toon. 'It's cold outside', zei ze met diepe stem. Ze klappertandde. Maar ritmisch en zelfs met melodie. Er zat een lied in haar klappertanden. Hetzelfde gold voor het vogeltje dat later de lente moest laten horen. Een echt vogeltje, dat je zelfs hoorde badderen in een plasje water. Perfecte stem-kunst. Mooie muziek.
Iets minder boeiend waren misschien de jazz-nummers. Ze leken iets teveel gemaakt. Maar als er dan weer een Afrikaanse Klaagzang begon, was je dat weer snel vergeten. Met haar korte haren, haar grote kinderogen en haar verlegen manier van praten lijkt ze zo schattig en klein. Maar op het moment dat ze begint te zingen overdondert ze alles en iedereen. Fantastisch.
