En niet alleen waar het huisgenoten betreft. Op het vernieuwde E-biljet zult u deze maand allemaal vergeefs hebben gezocht naar de vroegere vraag 14; aftrekpost giften. Het is duidelijk, giften zijn uit. De enkeling die dat nog niet door heeft, moet speciaal een P-biljet aanvragen om zich voor zijn non-conformistische levensopvatting te excuseren. Nou konden bij de aftrekbaarheid van giften altijd al de nodige vraagtekens worden gezet. Het heeft iets schijnheiligs om eerst met een gul gebaar een tientje over te maken naar het reumafonds, om dat bedrag vervolgens terug te vorderen uit de schatkist. Maar een goede vriend, ook zo'n creatieve rekenaar, heeft mij duidelijk gemaakt dat ik dat niet voor mijzelf moet doen, maar voor het reumafonds. Het bedrag dat ik terugkrijg van de fiscus moet ik meteen weer doorsluizen naar het goede doel. Zo krijgt het reumafonds niet tien, maar vijftien gulden, welk bedrag ik dan volgend jaar weer kan aftrekken. Als ik dit lang genoeg volhoud, bereik ik vanzelf het moment dat ik heel mijn inkomen overmaak naar goede doelen, en er zelf nog steeds van leef.
Een aardig perspectief. En hoewel ik vagelijk het gevoel heb dat er ergens iets niet klopt, ben ik toch maar eens begonnen mijn schenkingen op een rijtje te zetten. Maar dan stuit ik toch op een volgend probleem. De belastingdienst verlangt kopieën van rekeningafschriften om mijn claim te onderbouwen. Maar op het afschrift volgens welke ik vijftien gulden heb bijgedragen aan de bouw van een waterput in de Sahel, staat ook hoeveel geld ik spendeer aan mijn eigen drinkwaterbehoefte. En de verhouding tussen die bedragen is zo scheef, dat ik het afschrift niet schaamteloos op de kopieerdoos durf te leggen. En zo is er met ieder afschrift wel iets aan de hand.
Uiteindelijk blijft mijn P-biljet oningevuld liggen, en gaat het E-biljet zonder afgeknipte bovenhoek op de bus. Vermeend heeft mij precies zo individualistisch als datti mij graag wil. O ja, ik ben bereid wat weg te geven. Maar mijn boekhouding gaat alleen mijzelf wat aan.
