Nou valt er over ieder onderwerp een spannende thriller te schrijven, dus ook over de financiële wereld, maar daar is dan wel een flinke dosis fictie voor nodig. Want de werkelijkheid - ik werk nu ruim vijf jaar in de derivaten-industrie, en als ik mijn ervaringen vergelijk met wat ik in de krant lees dan kan ik niet anders dan concluderen - de werkelijkheid is dodelijk saai. Gelukkig maar, want als je 29 jaar bent, dan ben je toch ook echt te oud voor al die opgeklopte drukte.
Iedere ochtend haal ik een kopje koffie uit de automaat, doe daarin twee klontjes suiker en een scheutje melk, en neem plaats achter mijn bureau. Voor mijn neus staan twee beeldschermen. Het ene is een Sony Triniton, precies net zo'n toeter als waarop mijn moeder iedere avond naar Lingo kijkt. Het andere is er zoëen als waarop bij de redactie van deze krant de artikelen verschijnen alvorens ze naar de drukker gaan. Eenzelfde scherm ook als waarachter werkloze academici worden omgeschoold tot automatiseringsdeskundigen. Dit is de wereld van het snelle geld. Met één druk op de knop staat er een letter A op de plaats van de cursor.
Rond het middaguur eet ik een paar boterhammen met oude kaas. Mijn collega naast mij eet jonge kaas en boterhamworst. En een andere collega, onze trader, vindt in zijn broodbakje naast de gesmeerde boterhammen elke dag een Hollandse appel. Alleen mijn baas eet geen brood; die is op dieet en mag alleen nog rijstcrackers.
Gelegenheid, discipline, dat zijn sleutelwoorden voor verantwoord vermogensbeheer. Nee, niet de ingrediënten voor een spannende actiefilm. Ter compensatie heeft mijn baas een Ferrari. Een 465, schaal 1:18. Zijn zoon mag er nog niet mee spelen.
O natuurlijk, het is mogelijk dat één trader met medeweten van zijn superieuren een eeuwenoude bank in een paar dagen ruïneert. Net zo eenvoudig is het voor een vrachtwagenchauffeur om met 150 km door de bebouwde kom te scheuren, om tot stilstand te komen middenin een drukke supermarkt. Dat kan, maar dat is niet de alledaagse werkelijkheid. De saaie realiteit van het chaufferen is dat je na elke rit weer thuis komt. Dan pak je een biertje uit de koelkast en zakt onderuit voor de teevee. 'Het heeft kleur en het beweegt,' zo verklaarde mijn huisgenoot deze sensatie. En verder nam 'ie het nimmer serieus.
