door Monica diapos
Schippers schiep voor zichzelf de rol van zoon Theo in zijn nieuwe muziektoneelstuk Relapsus dat 4 maart wordt opgevoerd in de Twentse Schouwburg. Het was zijn 'ultieme wens' een keer mee te spelen in een geschreven stuk, zodat hij alle facetten van het theatergebeuren meemaakt. 'Het is heel leerzaam voor een schrijver, je ziet helemaal wat je met een stuk aanricht.'
Olga Zuiderhoek dwong Schippers Relapsus te schrijven, zelf was hij nog aan het twijfelen, want: 'Ik denk bij alles wat ik doe: ik kan het net zo goed laten'. Die ogenschijnlijke zinloosheid van het bestaan duikt in het hele stuk op, te beginnen met het motto 'life is hard and then you die' (John Whitehead).
Vader Richard (Piet Römer) is rijk geworden met de verkoop van tweedehands rotzooi, maar had eigenlijk zanger willen worden. Nu is hij oud. En voelt zich oud. Het enige wat hij nog wil is een beetje aandacht en genegenheid.
Die krijgt hij van Anna (Olga Zuiderhoek). Zij heeft weliswaar enkele jaren fiscaal recht gestudeerd, maar is niet verder gekomen dan de kwakkelende boekennering van haar vriend Hans (Aat Ceelen). Hans is eigenlijk een mislukte schrijver, al heeft hij nog geen letter gepubliceerd.
Losbol
Zoon Theo is een losbol, die onder het motto 'een vliegende kraai vangt altijd wat' een schamel bestaan leidt. Zijn zoon (Frank Schaafsma) werkt na een HBO-opleiding als barkeeper en wil met zijn vriendin (Mariëlle van Sauers), een band vormen, maar heeft geen startkapitaal.
Kortom voor iedereen geldt: 'het is niks en 't wordt nooit wat', maar 'platgewalste dromen steken steeds de kop weer op'. Uiteindelijk leeft iedereen 'gewoon gewoontegetrouw, geen idee waarvoor'. Dat zijn zo de denkbeelden die Schippers in Relapsus naar voren brengt. En weer ondergraaft.
Want de humor van het stuk zit 'm, naast het onmiskenbaar voor de lachspieren bedoelde taalgebruik, in de absurditeiten, de intrieste tekst op vrolijke muziek en de volstrekt onlogische wendingen in een conversatie. Middenin een ruzie een glaasje wijn proeven. Even later de scheldkanonnade hervatten: 'Dit is de laatste waarschuwing!', 'Heel goed dat je daarmee ophoudt.'
Achteloos
Vooral Römer en Schippers weten zich haast achteloos in de vereiste bochten te wringen. Zuiderhoek lijkt af en toe een klucht te spelen, maar wellicht was dit de bedoeling. Schippers geeft zijn mede-acteurs weinig ruimte voor eigen interpretatie.
Relapsus is echter geen klucht, maar een moorddrama. Alle personages wensen vader Richard dood, dus als ze na het boekenbal allemaal bij hem slapen is het niet verwonderlijk dat hij 's ochtends een mes tussen zijn ribben heeft. Een echte whodunnit? Nou nee. Want hoewel een Agatha Christie-achtig hoofdstuk wordt opgevoerd, gaat het stuk niet om de ontknoping. Schipperszocht ditmaal een traditionele vorm als uitlaatklep voor zijn denkbeelden, vandaar de moord.
Bovendien biedt dit de ruimte voor enkele bespiegelingen over de dood, waarmee ook weer iets is gezegd over de (zin)loosheid van het leven. Schippers: 'Het is jammer dat je je herinneringen niet kunt meenemen als je doodgaat. Je kunt eigenlijk net zo goed meteen doodgaan.' Even later geeft hij toe dat zijn instelling en zijn levensfilosofie contrasteren: 'Ik werk aan iets of mijn leven ervan afhangt en tegelijkertijd denk ik dat het allemaal onzin is.'
De mens tobt wat af tussen dromen en realiteit, tussen conceptie en dood en Schippers vindt het gewoon leuk daarmee te spelen.
(foto: Ben van Duin)
