Wat is er zo bijzonder aan die micro-aktuator?
'In 1988 werd in de literatuur de mogelijkheid geopperd om met behulp van een chemische reaktie een membraan te bewegen. De manier van de elektrolyt-oplossing met twee elektrodes heeft als voordeel dat je in enkele minuten een druk opbouwt die lange tijd gehandhaafd blijft. Het opgebolde membraan kan in principe de druk op bloedvaten bij het oog opvangen.'
Heb je dat allemaal zelf bedacht?
'Neen. Twee voorgangers hebben het eerste onderzoek verricht. In 1992 begon collega IJntema met een elektrochemische constructie omdat je bij het oog geen batterijtje in kunt brengen. Maar zijn ontwerp had grote problemen met de bescherming van de elektrodes. In een vervolgonderzoek bedacht Michiel Hamberg de vorm die we tegenwoordig gebruiken.'
Wat is je doel in dit onderzoek?
'Over drie jaar, ik ben vorig jaar maart begonnen, moet de aktuator gedurende enkele maanden op spanning blijven. Nu is dat nog twintig minuten. Er moet een oplossing gevonden worden voor de aantasting van de elektroden. Deze moeten beschermd worden. Of, in geval van het koper, een andere structuur krijgen. Verder zijn er in de aktuator chemische parasiet-reakties die de prestaties van de aktuator negatief beïnvloeden.
Heb je altijd al natuurkundige willen worden?
'Ik ben geboren in Boekarest. Mijn vader doceerde natuurkunde aan de universiteit en mijn moeder was onderzoekster in een research-instituut. Het was voor mij de gemakkelijkste weg. Nee, hoor. Ik heb zelfs geprobeerd om er onderuit te komen, maar het is niet gelukt. Ik wilde eigenlijk medicijnen gaan studeren. Maar daarvoor moest je drie examens afleggen: scheikunde, fysica en biologie. Toendertijd deed ik professioneel aan paardrijden en ik heb die biologie-namen nooit in mijn hoofd kunnen krijgen. Ik heb niet de capaciteit om rijtjes van buiten te leren. Eerst moet ik dingen begrijpen, daarna is het geen probleem; zoals bij scheikunde en fysica.'
Bloedcellen
Hoe kwam je in Nederland terecht?
'Na mijn ingenieursdiploma kreeg ik in Boekarest op een gegeven moment een toelage voor een Europees onderzoeksproject. Ik bestudeerde bloedcellen met een 'scanning'-elektronenmicroscoop. Ik kwam voor acht maanden op de tiende verdieping van het EL & TN - gebouw terecht bij professor Greve waar aan Raman-spectoscopie wordt gedaan. Daar ontmoette ik Miko Elwenspoek van Mesa en hij bood me de promotieplaats aan voor dit project.'
En die kans heb je meteen genomen?
'Ja. Het leven is van zoveel dingen afhankelijk. Tijdens het communistische bewind was het ondenkbaar geweest dat ik naar het buitenland zou gaan. Nu kan het. Met de onderzoekservaring hoop ik later gemakkelijker een goede baan te vinden. Of dat hier of in Roemenië is, maakt me niet uit. In Roemenië verandert alles langzaam maar zeker. Er wordt meer gelet op wat je kunt en minder op wie je bent en waar je vandaan komt. Zo hoort het ook.'
Was dat vroeger dan zo belangrijk?
'Mijn vader bijvoorbeeld had weinig kontakten met de communistische partij. Hij kwam daardoor nooit hogerop en kreeg geen doctorstitel. Nu, aan het eind van zijn carrière, is dat eindelijk zover.'
De invalshoek bij Mesa is trouwens heel anders dan bij biofysica?
'Kijk. Bij biofysica keek ik op proteïne-niveau en probeerde ik processen te begrijpen en te beïnvloeden. Nu moet ik op datzelfde niveau instrumenten maken om echt iets te kunnen doen. Dat vind ik fascinerend. Voor chemische processen heb je maar een druppeltje ionen-oplossing met elektroden nodig en het werkt gewoon! Nu moet de constructie op de micrometer verfijnd worden.'
Natuurkunde
Vind je het niet jammer dat er zo weinig vrouwen in jouw vakgebied zijn?
'Wat heet jammer. Ik denk inderdaad dat ik hier de enige vrouwelijke spreker ben, maar dat vind ik geen probleem. Volgens mij vinden de meisjes in Nederland natuurkunde niet leuk. Je hoeft hier toch niet de dochter te zijn van een beroemde fysicus om verder te kunnen? In Nederland kan iedere vrouw kiezen wat ze wil. In kunst, muziek, talen en noem maar op zie je wel overal vrouwen.'
Heb je ambities, bijvoorbeeld om hoogleraar te worden?
'Zou ik daar nu al aan moeten denken? Ik hou niet zoveel van grote woorden. Ik speel liever op veilig en denk altijd maar: er is nog zoveel te doen. Ik kan ook moeilijk inschatten op welk niveau mijn werk staat en hoe bijzonder dat is. Voor de komende drie jaar staat die aktuator bij mij centraal en daar ga ik gewoon alles aan doen.'
Egbert van Hattem
Christina Neagu
